Slimme marketing bij Sate Ratu

Logeren bij Alamanda betekent ‘never a dull moment’. Je krijgt de beste adresjes voor hetgeen je zoekt of Frans biedt aan je te brengen naar een ‘hot spot’. Naar het restaurant Sate Ratu in Yogyakarta bijvoorbeeld. Zoals de naam (Koningin van de Sate) al zegt, kun je hier saté eten, kipsaté om precies te zijn. De menukaart geeft ook nog aan dat je kippensoep kunt bestellen, saté lilit (maar dan niet op een stokje) en gestoofde kippepootjes (met de nageltjes er nog aan ☹). Echt veel keus is er dus niet maar de zaak loopt als een tierelier.

Negen jaar geleden begon eigenaar Budi Seputro (51) met een karretje langs de straat in de buurt van Alamanda. Ook daar verkocht hij saté. Na twee jaar kon hij de overstap maken naar een eigen zaak. Door slimme marketing was het restaurant al snel een succes. Advertenties, samenwerking met grote bedrijven (Unilever), maar ook veel gebruik van social media. Op de muren zijn voorbeelden daarvan te zien: hij nodigde klanten uit verschillende landen uit om op een tegeltje een tekst te schrijven over Sate Ratu. Natuurlijk worden alleen de tegeltjes opgehangen waarop een wervende tekst staat. Ook worden klanten in het restaurant geïnterviewd. Ze krijgen dan een A4-tje met de vlag van hun land, dat ze voor zich kunnen houden en vertellen in het Engels of de eigen taal hoe zij Sate Ratu ervaren. Ook wij zijn geïnterviewd. Ik heb nog getwijfeld om de vlag ondersteboven te houden uit solidariteit met de boeren maar vind de actie eigenlijk te lang duren. 

Om het restaurant binnen te komen, moet je overigens geduld hebben. Wij hadden niet gereserveerd, al weet ik eigenlijk niet of dat kan. Bij de ingang werd onze naam genoteerd en konden we achteraan een lange rij wachtenden aansluiten. Ik raakte in gesprek met studenten uit Singapore. Ze vertelden dat zij familie hebben in Indonesië en daar nu met elkaar Oud &  Nieuw vierden. Ze spraken heel goed Engels; een groot verschil met veel Indonesische jongeren die zich nauwelijks kunnen uitdrukken in het Engels. Op toeristische plekken word je regelmatig gevraagd door giechelige studenten – vaak vrouwelijke trouwens – of zij je een aantal vragen mogen stellen. “Mister, what is your name”, is dan de eerste vraag aan mij om dan door hun mede-studenten erop gewezen te worden dat ik geen mister ben. Kortom, het niveau van Engels hier is overwegend niet hoog. Maar waar was ik gebleven? 

Na ongeveer tien minuten wachten kregen we een tafel toegewezen. Na binnenkomst loop je eerst langs de koelkast waar je zelf gelijk iets te drinken kunt pakken. Heel efficiënt, scheelt weer tijd voor de bediening! Ook liggen er pakjes kroepoek. De tafel is schoon, maar er ligt gewoon een zeiltje op en je zit op plastic krukjes, dus van de sfeervolle inrichting moet dit restaurant het niet hebben. Al snel wordt het eten gebracht. De saté is inderdaad heel smaakvol. De stukken vlees zijn hier ook groter dan je in Indonesië gebruikelijk krijgt. Meestal is een stokje saté hier maar met flintertjes vlees. Er zat geen satésaus bij, die kun je geloof ik, wel bestellen maar ik zag het nergens op tafel staan. 

Omdat Frans Kouwenhoven de eigenaar kent, mochten we een kijkje in de keuken nemen. Ruim vijftien man staan daar de satéstokjes boven de houtskoolgrill om te draaien. Hoeveel kilo kippenvlees gaat er per dag doorheen, vroeg ik Budi. “Laat ik het anders stellen, ik reken niet graag in kilo’s. Per dag zijn hier zo’n duizend bezoekers. We zijn zes dagen per week geopend van 11 tot 21 uur. Of ik nog een privéleven heb? Dat moet je aan mijn vrouw vragen.” Ook mevrouw Seputro is aanwezig in het restaurant. Volgens Frans zijn zij er altijd en is dat ook één van de redenen van het succes. Hij stuurt iedereen aan, niemand krijgt de gelegenheid achterover te leunen. 

Als we weggaan komt de eigenaar nog even naar ons toe om te vragen hoe we hebben gegeten. We kunnen niet anders zeggen dat de saté heerlijk gemarineerd was en lekker mals. “Vergeet niet een review te posten”, roept hij ons na. Met z’n 36.000 volgers op Instagram heeft deze zaak volgens mij helemaal geen Schiedamse referentie nodig, maar vooruit: als je ooit in Yogyakarta bent en je naar een hotspot wilt gaan, dan heb je nu een adres.