Landen ontdekken, reizen, mensen ontmoeten, naar een film, concert of voorstelling gaan. Marco Spruit Bleeker en Marianne Ames (beiden geboren in 1960) zijn viefe reizigers die je hartelijk uitnodigen op deze virtuele reis.
*Ooit zijn we gestart als 'Vieve vijftigers'. Inmiddels zijn we alweer wat jaartjes verder maar eigenwijs als we zijn, gaan we gewoon door!
zaterdag 15 februari 2025
Winter in Boedapest
De barometer geeft vijf graden boven nul aan. De zon breekt af en toe door. Op straat lopen mensen met mutsen op, de shawls opgetrokken tot onder de neus, handschoenen aan. De temperatuur valt ons mee, zo midden in de winter in Boedapest. Dan kennen Hongaren de Ieren nog niet. Ieren gaan vaak luchtig gekleed, is mijn ervaring. Als ik iemand in Nederland tegenkom in korte broek of in T-shirt, terwijl de zomer allang voorbij is, roep ik “Irish?”. Een brede lach volgt dan veelal. Maar ik snap de Hongaren wel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu, zo aan het einde van de middag, geniet van de warmte in het appartement na een dag buiten.
En na ruim twaalf kilometer wandelen in Boedapest! Tjeetje, we zijn van Buda naar Pest gelopen én terug. Ons appartement bevindt zich in hartje Buda. Uit ons raam zien we het reuzenrad op het Erzsebet Ter. Toen wij vanmorgen langsliepen, was de attractie nog niet geopend. Ons eerste doel die ochtend was dan ook de koffiezaak Gerbeaud op Vörösmarty Ter (Ter betekent volgens mij plein). Een prachtige zaak, met damasten gordijnen en schilderijen aan de muur. Boedapest grossiert in koffiezaken. Het reisgidsje geeft aan dat er wel 500 in de stad zijn. Niet voor niets heeft Starbucks hier diverse vestigingen. Blijkbaar drinken Hongaren graag koffie (ik zie hier trouwens jammer genoeg wel weinig cafés, maar daar ben ik Schiedamse voor :-)). We twijfelden nog of we voor een ‘Breakfast Gerbeaud’ zouden gaan, met allerlei broodjes en gebakjes, maar vonden de 65 euro een beetje te gek voor een ontbijt. We kozen ieder een cappuccino en een gebakje, en omdat we daar zo gezellig zaten voor nog een kopje koffie/thee. Achteraf moesten we daar omgerekend 75 euro voor betalen!
In ieder geval hadden we voldoende energie om daarna via de Kettingbrug de Donau over te steken, de Burchtheuvel op te lopen, de eeuwenoude Matthiaskerk (1255) te bezichtigen en onder de arcaden van het Vissersbastion (1901) te slenteren. Op het plein gaf ik de drie munten van elk 500* forint die ik ergens als wisselgeld terug had gekregen, aan een muzikant met een accordeon. Toen ik vijf minuten later 250* forint aan een dame bij het toilet moest geven, baalde ik als een stekker. Waarom had ik alles weggegeven? Een Chinese jongeman naast me kwam er ook achter dat hij geen kleingeld had en wilde al weggaan. Gelukkig vond ik nog een muntstuk van twee euro in mijn portemonnee. Ik knikte naar de jongeman dat hij ook naar het toilet kon gaan. De toiletjuffrouw pakte het eurostuk op en stemde in. Hongarije heeft dan wel een eigen munteenheid maar vaak kun je betalen met euro’s of vermeldt de rekening het bedrag in forinten én in euro’s.
Vervolgens besloten we om naar de Markthal aan de andere kant van de rivier te gaan, waarom is me een raadsel. Eerst weer de heuvel af, de brug over en zeker twee kilometer zuidwaarts staat de Markthal namelijk. Gelukkig kwam er een tram aan zodat we het winderige stuk langs het water niet hoefden te lopen. De Markthal is prachtig. Bovendien was het lunchtijd en heb je hier volop keus uit verse producten. Eindelijk konden we de befaamde goulash proeven.
Boedapest bevalt me uitstekend. Ik loop weliswaar nu met stramme benen strompelend door het appartement, maar wie me drie maanden geleden had verteld dat ik zo’n heerlijke dag als toerist zou hebben, had ik voor gek verklaard. Er is leven na een gebroken been!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten