Stramme benen

Ons uitje naar Boedapest heeft een reden. De zangleraar van mijn reisgenoot moet hier zondag optreden in de Staatsopera. Cristiano Manzoni begeleidt dan op piano de tenor Vittorio Grigoli. Ik heb mijn Italiaanse jurk meegenomen van ontwerpster Tiziana Alemanni en mijn hakken. Nadat ik mijn been heb gebroken, zes maanden geleden, heb ik echter geen schoenen met hoge hakken gedragen. Ik heb geen idee of ik er al op kan lopen! 

Vanochtend hebben we ontbeten met Cristiano. Samen met zijn zus en zwager is hij voor dit weekeinde in Boedapest. Het is altijd wel bijzonder om Italianen te ontmoeten, vind ik. Ze spreken vaak geen Engels totdat er genoeg wijn is gedronken en alle reserves zijn verdwenen. Behalve dat Cristiano de gesprekken vertaalde, gebruikten we ook een vertaalprogramma via de mobiele telefoon. Heel handig, je spreekt iets in en op je schermpje verschijnt de vertaling. Kortom, het was een leuke ochtend.

’s Middags zijn reisgenoot en ik naar het Heldenplein gegaan. Vanaf ons appartement is er een rechte weg daar naar toe van circa drie kilometer. We hebben allebei echter stijve benen van het vele wandelen de dagen ervoor dus we lopen als een soort zombies door de stad. Gelukkig was er een tram, een metro, nog een metro die ons op de plaats van bestemming bracht. Alles om maar zo weinig mogelijk stappen te hoeven zetten! De metro reed overigens op een prachtig traject. Volgens de reisgids is deze metrolijn de eerste van Europa. Op de stations was er strak tegelwerk met houten lambrisering.

Op het Heldenplein waaide het als een gek. Het is in Boedapest momenteel rond het vriespunt en de wind maakt het nog een stuk kouder. We waren daar snel uitgekeken. Schuin achter de standbeelden van Hongaarse helden begon zich een lange rij te vormen. We waren benieuwd waarvoor de mensen stonden te wachten. Er was wel een burcht in het aansluitende park maar dat was toch nog iets verderop. Opeens viel ons op dat  mensen schaatsen bij zich hadden of er met goedgevulde rugzakken in de rij stonden. Deze zaterdagmiddag bleek voor veel inwoners van Boedapest het perfecte moment om te gaan schaatsen.

Inmiddels liepen wij koud en stram richting metro terug naar hartje stad. We hadden zin in een straffe borrel met een kaasplankje. Er zullen vast wel cafés zijn in Boedapest maar wij hebben nog geen leuke adresjes gevonden. Bij de Spar op de hoek kochten we salami, trappistenkaas, nootjes en wat te drinken. In het appartement scheen de namiddagzon volop, evenals de spotjes die weer spontaan aangingen toen we binnen kwamen. We houden het nog wel even uit!