Buitenkans, mijn hemel, dat heeft ons leven gered

Kuala Lumpur

Het was voetje voor voetje schuifelen op de pasar in Kuala Lumpur. Voor 1,25 euro kon je er een nieuw hemd kopen of een shawl om je haar te bedekken. Tassen van 'Gucci' lagen ook voor weggeefprijsjes op deze markt. Natuurlijk was er ook voedsel verkrijgbaar: een immens grote pan met het zacht gestoofde vlees rendang stond er bijvoorbeeld, net als karretjes met cjendol. Kortom, het was er heerlijk. 

Opeens vroeg een jonge vrouw 'Of zij ons een vraag mocht stellen'. Een cameraman stelde zich een paar meter verder strategisch op. "Vinden jullie het goed als ik over het neergeschoten vliegtuig van Malaysian Airlines begin?" Opeens daagt het ons. We worden geinterviewd door een journalist van een (plaatselijke?) televisiezender. Haar vraag maakt heel wat bij ons los.

MH17

Wij kregen het nieuws te horen nadat we vrijdagmorgen om 05.30 uur waren geland in Beijing, een stopover in onze reis naar Maleisie. Marco's mobiele telefoon haalde piepend in korte tijd tientallen berichtjes binnen van ongeruste familieleden of vrienden. Nina belde ook gelijk op terwijl ik nog voor de Chinese douane stond. Voor ons bracht dat telefoontje opeens een heel gemene wereld binnen. Dat het leven van burgers door terroristen zo bruut kan worden beeindigd, is vreselijk. Wat is er met die mensen gebeurd in dat toestel? Zouden ze hebben geweten dat het over was? Zouden ze nog afscheid van elkaar hebben kunnen nemen? 

In het levendige Beijing

Verschoond van wifi in dat ontzettend mooie en levendige Beijing hadden we eigenlijk geen idee van wat er nu precies was gebeurd. Op een terrasje waar allerlei whats appjes binnen kwamen, kwamen de feiten naar boven. Uitgebreid hebben wij dit vreselijke nieuws die dag nog vaak besproken. Toen die verslaggeefster ons een dag later in Kuala Lumpur enigszins overviel, kon Marco dan ook met een goed geformuleerde overwegingen komen. Hij vertelde dat wij ook in dat vliegtuig hadden kunnen zitten. 

Wij zijn diezelfde dag een uur later van Amsterdam vertrokken. Dat latere vliegtuig maakte namelijk een stop in Beijing en wij vonden dat toch wel een leuke buitenkans om ook mee te maken.

Buitenkans, mijn hemel, dat heeft ons leven gered. En als je weet dat we enkele dagen voor vertrek hebben geboekt, heel snel en op het gevoel. Wanneer zouden we misschien ooit de kans hebben om in Beijing rond te kijken? Die nieuwsgierigheid heeft er dus toe geleid dat we een uur later over het Oekrainse luchtruim vlogen, veilig en onwetend over de ramp die zich daar iets eerder had afgespeeld. 

Het maakt dat we nog intenser genieten, dat we nog blijer zijn met alles wat we meemaken en ons nederig en schuldig voelen omdat we zo blij zijn dat we er nog zijn.

Omdat we nu - zaterdagmiddag Kuala Lumpur-tijd - op onze hotelkamer meer nieuws krijgen over de details van vlucht MH17,  krijgen we het gevoel dat er een engeltje (en die hebben we niet gevoeld, Jeroen!) op onze schouder heeft gezeten. En ben ik de enige die de beelden eigenlijk niet wil zien? Wat moeten familieleden van de overlevenden wel niet doormaken? Denkt iemand daar aan? Hoe ver moeten we gaan met het duiden van nieuws? Moet een journalist alle eventuele gruwelijke details brengen? Dan denk ik maar snel weer aan die herdenkingsmuur bij shoppingmall Pavillion hier in KL waar mensen van allerlei gezindten en afkomst een kaartje ophangen om hun medeleven te betuigen. En vol dat die hing!