Een andere reis

Bram

Ik ben lid van een vriendenclub, genaamd de Lobbyisten.  We omschrijven onszelf als een vriendengroep uit Schiedam, die door hun achtergrond , hun professie (én hun leeftijd) voldoende ervaring hebben om zich in te zetten voor allerlei ambitieuze zaken.  Zij richten zich eerst op de ontwikkeling van de mooie stad Schiedam en gaan daarbij ongeplaveide wegen niet uit de weg.

7 Prachtige mannen die al 21 jaar lief en leed delen met elkaar. Ik, als Benjamin van de club ben wat later aangeschoven maar probeer ook mn steentje bij te dragen tot het oplossen van alle wereldproblemen die op de vrijdagavond (onze vaste avond) passeren. Om een uur of een verlaten we moe maar voldaan Jeneverie ‘t Spul, alle problemen zijn weer voor een week de wereld uit, nu maar hopen dat de rest van de wereld zich daaraan houdt. Een maal per jaar gaan we een weekendje weg naar Rockanje. Genieten van een heerlijke omgeving, uitgebreide maaltijden en van ons lievelingsdrank jenever. Maar.. what happends in Rockanje, stays at Rockanje....

Een van die vrienden is Bram, ik moet eigenlijk zeggen was Bram. Helaas is Bram maandag 13 augustus 2012 overleden.

Bram was een man met een hele grote kennisschat. Hij wist veel van alles, bleef nieuwschierig, en had het vermogen om alles uit te diepen en op te zoeken. Waar hij het vandaan haalde wist niemand maar telkens lukt het hem weer om met iets bijzonders thuis te komen. Van bronzen beelden, langspeelplaten, uitgaves van bijzondere boeken en ex librissen Bram had het, wist tot in detail de oorsprong en kon ‘waarde’ van een bijzonder exemplaar uitleggen. Zelf heb ik met verbazing een postzegelavond bijgewoond. Ik heb nog nooit  drie volwassen mensen zo nauwkeurig een klein stukkie papier (in mijn ogen dan) zien bekijken en daar vol vuur over kon vertellen. Het stond allemaal ver weg van mij, maar dat typeert juist deze vriendengroep.

Op een van die vrijdagavonden, nadat we alle problemen weer es een keer opgelost hadden en voldaan achterover leunend met sigaar en jenever nog even aan het uithijgen waren van de discussies keek Bram me aan met zn grote ogen. Hij tipje het as van z’ n sigaar, natuurlijk belandde het as naast de asbak, schoof zn afgezakt bril naar boven en zei tegen mij... Jou achternaam he... waar komt die eigenlijk vandaan... heb je dat wel es een keer uitgezocht...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet wist. Om kort te gaan, mijn vader is geboren in Indonesie, naar Nederland gekomen met zn moeder en drie broers.

Hij wees met zn lange slanke vinger naar me en zei.. ik ga het voor je uitzoeken.. dat lijk me wel leuk om te doen.

Ik was eerlijk gezegd niet zo geinteresseerd in mn verleden maar ach ga je gang dacht ik.

De week erna had hij een papiertje bij zich waar een aantal Spruit Bleekers opgetekend waren, kon hij precies vertellen waar ik moest zoeken om verder te komen met het uitzoeken van mn achternaam (ga maar spitten in Den Haag zei hij).

Ik moet zeggen dat ik nu dankzij Bram bezig ben om die reis te maken. Het is een andere reis, het is een reis naar mijn roots. Confronterend maar spannend tegelijk.

Zo langszaam aan kom ik achter mijn geschiedenis. Als 3e generatie half/kwart/16e  Indo (als dat al bestaat) begin ik nu ook mijn achtergrond te begrijpen. 

Ik weet dat ik een reis moet maken, onvermijdelijk om mijn circkel weer rond te krijgen.

Dankzij Bram.

Bram bedankt.

Weekendje Londen met Bruce Springsteen

Als fans van Bruce Springsteen konden we de verleiding niet weerstaan om een stedentrip te combineren met de Wrecking Ball-tour van de Amerikaanse zanger door Europa. Een vlucht naar Londen is er tegenwoordig voor enkele tientjes, wat flink googlen op hotels levert af en toe nog een voordelig hotelarrangement op. Zonder ontbijt weliswaar, dat scheelt echt ponden. http://www.visitlondon.com/nl

Pimlico Fresh

Bovendien kun je dan net zoals wij terechtkomen in een ontzettend leuke zaak, Pimlico Fresh, waar een Australische eigenaar ‘s ochtends eigenhandig een origineel Brits ontbijt voor je maakt met porridge en banana’s , ‘ Thats the favorite.” Aan de lange houten tafel schuiven de Londenaren aan, nadat zij hun rondje door het park hebben gelopen in hun vrije weekend.  Overigens gaan de calorieën er dan net zo hard weer naar binnen als dat ze er net zijn afgetraind, maar de jus is vers evenals het bruine brood. http://www.tripadvisor.nl/Restaurant_Review-g186338-d1989026-Reviews-Pimlico_Fresh-London_England.html

Versgebrande bonen

Ook blijkt de zaak een geliefde pleisterplaats voor koffieliefhebbers. De tijd dat de koffie in Engeland niet te drinken was, is voorbij. Ook hier wordt nu een heel lekkere bak geschonken. Andrea schuilt voor de regen, de beker koffie van versgebrande bonen in de hand. Wij schuiven uitnodigend een stukje op en raken aan de praat. De Engelse is net terug uit Lourdes, waar ze vrijwilligerswerk heeft verricht. Haar moeder is daar ooit mee begonnen en nu ze gepensioneerd is, doet Andrea dat ook. De straffe bak koffie moet haar door na een slapeloze nacht door de ochtend heen helpen.

De wijk Victoria

Volgens Andrea is de wijk Victoria, net achter Victoria Station, multicultureel, waarbij de tolerantie voor andersmans achtergrond groot is. Er wonen veel twintigers en dertigers die een betrekkelijk goede baan hebben in the City. De huizen zien er ook opgeknapt uit. Zelfs het hotel Best Western Victoria Palace waar wij verblijven is in orde: niet alleen de voorkant met victoriaanse zuilen zit goed in de verf. Bleef het tot voor een aantal jaren geleden daar bij en bleek er binnen een wirwar van gangen met losliggend tapijt en verveloze kamers, nu ziet alles er schoon en netjes uit. http://www.bestwesternvictoriapalace.co.uk

Verder Londen in

Londen blijft een geweldige stad, waar elke wijk een eigen karakter en uitstraling heeft. De pubs hebben vaak een menukaart met dezelfde gerechten: goed Engels eten, zoals een met stoofvlees gevulde pie, een T bonesteak of natuurlijk fish and chips. Biertje of een cider erbij, al met al voor net twintig pond.

Het gerenoveerde complex Butlers Wharf net naast de Tower Bridge

Zomaar een bankje in een park. Ter nagedachtenis aan Gladys Neal.

Een typisch straatje in de wijk Chelsea

 

Marble Quay, St Katharine Docks , een heel mooi gerestaureerde haven,

 

Gordons Winebar

Dankzij de regen ontdekken we een geweldige wijnbar. Gordons Winebar aan Villiers Street claimt de oudste (uit 1890) wijnbar in Londen te zijn. Het is vrijdagmiddag en de zaak stroomt vol met Engelsen die nu niet eens met een pint terugkomen aan hun tafel maar met hele flessen Franse wijn. De wijnkaart is gevarieerd en de prijzen zijn redelijk. Achterin bevindt zich een kelder waarIn het water toch wel langs de muren omlaag druipt, of het buiten regent of niet. Niemand schijnt zich er druk over te maken, de sfeer is vriendelijk en vrolijk. Vrijdagavond! http://www.gordonswinebar.com

 

Het festival Hyde Park Calling

Het festival Hyde Park Calling is dan al begonnen. Wij hebben kaarten voor zaterdag, wanneer Bruce Springsteen met zijn E Street Band de avond zal afsluiten. Het gras in het park is dan al op sommige plekken een flinke modderpoel, hoewel er houtsnippers zijn gestrooid om de bodem te beschermen. Circa 76.000 bezoekers zijn dan binnen op het festivalterrein. Allerlei talen hoor je spreken om je heen. Wij zijn niet de enige fans die naar Londen zijn gegaan voor dit concert.

Een zeer memorabel concert zal het worden. De BBC brengt het optreden groot in de nieuwsuitzendingen de volgende dag, de kranten hebben hun openingsverhaal. Gitarist Stevie van Zandt twittert dat dit ‘ One of the great gigs ever’ was maar dat Engeland een politiestaat is geworden. Maar dat weten we dan nog niet aan het begin van het bijna drie uur durende concert van Bruce Springsteen en zijn band. Maar liefst 29 songs spelen zij, met gastspelers John Fogerty (oud-CCR), Tom Morello van Rage Against The Machine en tenslotte met ex-Beatle Paul McCartney. 

Wanneer Sir Paul uit de coulissen komt, een aangeboden gitaar bekijkt, goedkeurt en omhangt, blijkt dat iedereen zijn eigen held heeft. Springsteen roept “I’ve been waiting for this for 50 years!’ en samen zetten ze het oude Beatlenummer ‘ I saw her standing there’ in. Het publiek dat dan al getrakteerd is op een nonstop-concert van Springsteen-klassiekers tot nieuw materiaal van de Wrecking Ball-cd, gaat uit zijn dak. Iedereen danst, zingt en lacht. De regen deert niemand; hier wordt geschiedenis geschreven. In een moordend tempo volgt ‘ Twist en shout’, het is een feest voor jong en oud, Brits en buitenlands, fans en festivalganger. En dan.. is er geen geluid. We zien de artiesten op het podium verder feesten, want zij hebben het net zo naar hun zin als wij op het veld. Een volgend nummer wordt ingezet. Dan lijkt het bij Springsteen en de band te dagen. Het publiek juicht niet, het schreeuwt dat er geen geluid is. Iedereen kijkt elkaar aan, heeft de regen kortsluiting veroorzaakt? Is er iets gebeurd? Het zijn vragen waar we op dat moment geen antwoord op krijgen. We zien Bruce afscheid nemen van zijn  band en met een verontschuldigend gebaar gaat uiteindelijk ook hij af. Pas later horen we dat de festivalorganisatie uit angst voor claims van omwonenden langs het Hyde Park gewoon de stekker eruit heeft getrokken. Engelse commentatoren spreken er schande van. Zonder enige vorm van overleg, aankondiging werd achter de coulissen een bruut einde gemaakt aan een weergaloos optreden.
http://www.telegraph.co.uk/culture/music/music-news/9401013/Sir-Paul-McCartney-and-Bruce-Springsteen-silenced-by-noise-curfew.html

Samen met duizenden anderen lopen we het park uit. In de pubs later kunnen we de festivalgangers zo uit de bezoekers halen: de bemodderde laarzen en schoenen spreken voor zich. Net zoals de verontwaardigde toon waarop ze praten over het abrupte einde.

Burgemeester Boris Johnson, die dan nog onder vuur ligt over de ogenschijnlijk belabberde beveiliging van de Olympische Spelen, bemoeit zich er zelfs mee. Voor hem had de stekker er niet uit gehoeven. Het zwartepieten is begonnen.

Wij gaan na een heerlijk ontbijt de stad weer in. Londen is calling!  

Silvesteravond bij Chez Icke

Berlijnse barvatar trekt aandacht met interactieve bar Chez Icke

 

Bar Chez Icke

 Berlijn - Een lichtreclame flikkert helder in de markthal midden in de Berlijnse wijk Kreuzberg. De kooplieden zijn naar huis, de waren opgeborgen. Het is even voor middernacht en het publiek stroomt binnen. In het midden van de verlaten hal staat een container die van donderdag- tot zaterdagavond geopend is: bar Chez Icke. Achter de bar staan een jonge man en vrouw te bedienen. Ze hebben oordopjes in en de man heeft een camera op zijn hoed. Met een knipoog naar de afbeeldingen, avatars, die worden gebruikt in computerspellen, is hij de ‘Barvatar’ en zij de ‘Starvatar’. De ogenschijnlijk gewone bar is een futuristisch sociaal experiment waarbij het publiek zich ook thuis vanuit de comfortabele stoel kan mengen onder het publiek. Virtueel, dat wel. 

Hij de ‘Barvatar’ en zij de ‘Starvatar’

De bar ‘Chez Icke’, Berlijns bargoens voor ‘Bij mij’, is een project van kunstenares Gesine Danckwart en televisieproducente Britta Hansen. Vijftien avonden heeft het team er nu opzitten en het project is een doorslaand succes.   

 

Televisieproducente Britta Hansen: ‘Chez Icke is een coole place.’

Interactieve bar

“Het is een compleet nieuw concept. Het is een mix van een bar en showlife: mensen kunnen hier gewoon een pils drinken én het publiek thuis kan de Barvatar controleren door via internet vragen te stellen of opdrachten te geven. De techniek die we gebruiken, is innovatief. Het was voor ons een groot risico om dit concept uit te voeren maar het werkt erg goed. Chez Icke is een ‘coole place’,” stelt Britta Hansen. De Berlijnse verdient haar geld met het produceren van Duitse Krimi’s, politieseries. Al eerder heeft zij samengewerkt met Gesine Danckwart aan een film die hoge ogen gooide op het filmfestival in Munchen in 2011.

Ditmaal trekken zij de aandacht met de interactieve bar. Een team van negen man personeel werkt er aan mee, variërend van de Barvatar en Starvatar achter de bar tot cameralieden die voor het sfeervolle beelden zorgen tijdens de uitzendingen en internetspecialisten die met de mensen chatten die inloggen bij ‘Chez Icke’. Om het project van de grond te krijgen heeft het Berlijnse duo ruim een ton aan subsidies en sponsorgeld bijeen gekregen. De organisatie van de markthal in Kreuzberg werkt welwillend mee aan het experiment. De hal is na jaren van leegstand onlangs weer geopend voor de markt en alle aandacht is welkom. 

De Berlijnse gelegenheidsbar Chez Icke.

Silvesteravond

Op Oudejaarsavond, Silvesteravond in Duitsland, staan honderdduizenden bij de Brandenborg Tor om het nieuwe jaar in te luiden.

Oudejaarsmiddag in Berlijn

Bij ‘Chez Icke’ luistert een select gezelschap naar een optreden van Henryk Reichmann die via ultramoderne techniek ballades van Burt Bacharach het internet opknalt. Op het scherm boven de bar twittert ene Jenny ‘HaBt du schön de Barvatar gesteuert?’ (Heb jij al de Barvatar gecontrolleerd?). www.chez-icke.com

Als een sultan in de Oriënt

Turkije

Honderdduizenden toeristen reizen elk jaar naar Turkije. Maar in Oost-Anatolië is de toerist nog een reiziger die de verbazing wekt van de plaatselijke bevolking, merkt Marianne Ames. Het gebied is een smeltkroes van culturen, maar één ding is duidelijk: dit is de Oriënt.

Vrouwendag in de hammam

Vanuit de stoom doemt een vrouw op met tatoeages op haar gezicht en handen. Tussen haar lippen bungelt een sigaret. Zij wuift dat ik verder moet komen. We duiken de spelonken in van onderaards Sanliurfa in Oost-Anatolië .

Het is vrouwendag in de hammam, het badhuis dat de sultan ruim tweehonderd jaar geleden aan de bevolking schonk. Een rondleiding volgt, gebukt en glibberend door de duistere vochtige gangen kijk ik rond. Voloptueuze lichamen liggen ontspannen in de hete lucht, schroom of schaamte kennen ze niet. De vrouwen zijn onder elkaar en genieten.

Saniliufa

De hammam ligt midden in de bazaar van Sanliurfa, een van de oudste ononderbroken bewoonde steden ter wereld. Deze stad in de vruchtbare vlakte van Mesopotamië heeft een roerige geschiedenis. Hettieten, Assyriers, Grieken, Romeinen, kruisvaarders, Osmanen, Fransen en Koerden. Wanneer is dit gebied in de afgelopen 9000 jaar niet bevochten? Tastbare herinneringen daaraan zijn nog steeds terug te vinden. 

De oude tempel (Gobeklitepe) in de omgeving van Sanliurfa                          foto's Hatice Cimtay.

 Van verre is Sanliurfa te herkennen aan de citadel die Alexander de Grote liet bouwen in het toenmalige Edessa. Nog steeds staat het uitzicht van de kamer in het Edessa hotel in het geheugen gegrift. Een maansikkel – hoe kan het ook anders – zet de overblijfselen van het kasteel en de daaronder gelegen moskee in een zacht licht. Maar wat overheerst is de oosterse sfeer.

  Mozaïeken bij Gobeklitepe                         foto's Hatice Cimtay

De geuren van de tientallen kruiden, de kazen die eruit zien als gevlochten broodjes en de verse vruchten lokken de bezoeker vanzelf naar de bazaar. Uren kun je ronddwalen in deze ‘ Kapali carsi’ , dat simpel gesloten winkelstraat betekent. Ambachtslieden zitten op kleedjes voor hun winkeltje en doen hun handwerk voor een koopje van de hand. Hier worden toeristen nog gezien als reizigers, vreemdelingen die op doorreis zijn. Kijk niet raar op als een koop wordt besloten met een uitnodiging om een kopje cay (thee) te drinken. Waar je later in een restaurant of hotelbar net zo veel voor betaalt als voor het zilveren suikerpotje dat eerder die dag is gekocht.

De mensen in Sanliurfa zijn overigens net zo nieuwsgierig naar de bezoekers als wij naar hen. “ Waar komt u vandaan? Hoeveel kinderen heeft u? Maar twee? Ik heb er elf. Familie is belangrijk, nietwaar?”

Naar de kapper

In sommige reisgidsen staat een waarschuwing om geen discussie met de bevolking aan te gaan, die voor 95 procent uit Koerden (zie hieronder) bestaat. Maar waarom? Na drie dagen struinen door de wirwar van straatjes zijn er veel vrienden gemaakt. Een vraag naar de dichtsbijzijnde dameskapper (kuafor) wordt beantwoord met een armzwaai naar een auto. Geklemd tussen moeder en zussen brengt de dochter de toeriste naar een kapsalon. Voor vijf Turkse lira (drie euro) krijgt het haar een wasbeurt en het hoofd een massage. Twee, drie jonge kappers tegelijk staan vervolgens met een gezicht alsof ze een kunstwerk creeren, het haar in model te fohnen. Tenslotte zijn zij het die vragen of ze een foto mogen maken van de toerist.

Eten in Oost-Anatolië

 

Het eten in Oost-Anatolië  is een belevenis op zich. Niet alleen door de verse ingredienten zoals lamsvlees, aubergines en verrukkelijke yoghurt en kruiden zoals munt, rucola en pepers die men in deze keuken gebruikt maar ook door de wijze waarop de maaltijd wordt genuttigd. De schoenen  gaan uit bij de voordeur en dan is het heerlijk hangen in de kussens zodat je je de sultan zelf voelt. Het ene na het andere gerecht wordt op lage tafeltjes of soms op het tapijt geserveerd. Sanliurfa is de bakermat van de Turkse pizza, lahmacun, en ook de cig kofte (balletjes rauw gehakt) is niet te versmaden.

Weer terug naar Sanliurfa 

Sanliurfa is een van de belangrijkste bedevaartsplaatsen in de islamtische wereld. De terrassen rond de vijver van Abraham, waar de aartsvader werd gered van de brandstapel, zitten hier altijd vol. God zou het vuur hebben veranderd in water, waar nu roeibootjes dobberen, en de kolen in vissen. Een uitje met de kinderen is het voeren van de heilige karpers. 

De heilige karpers van Sanliurfa                       foto's Hatice Cimtay

Er is genoeg te zien, maar de stad is ook een goede uitvalsbasis naar bezienswaardigheden in de omgeving. Beklim de berg Nemrut met de enorme stenen koppen (circa 59 v C) en zie de zon ondergaan over Mesopotamië.

De Koerdische kwestie

De 25 miljoen Koerden vormen het grootste volk zonder staat. Het merendeel daarvan woont in de buurlanden of is van daar gevlucht naar Turkije. De Turkse republiek van Kemal Ataturk ontkende het bestaan van een apart Koerdisch volk. De jaren tachtig van de vorige eeuw kenmerkten zich door politiek geweld en terrorisme. De arrestatie van de leider Ocalan in 1999 bracht het conflict toen weer onder de internationale aandacht, maar een vreedzame oplossing lijkt nog ver weg.

Greetings from Asbury Park

Op zoek naar Bruce Springsteen

Verslaggeefster Marianne Ames maakt een ‘sentimental journey’  naar New Jersey aan de Oostkust van Amerika, op zoek naar de wortels van Bruce Springsteen.

De Amerikaanse popster Bruce Springsteen toert sinds 19 maart met zijn nieuwe Wrecking Ball Tour van Atlanta in Amerika tot 31 juli in Helsinki, Finland. Maandag 28 mei staat hij met zijn band op het hoofdpodium van Pinkpop in Landgraaf. Overal treft The Boss een uitverkocht huis aan. Ondanks dat twee bandleden, toetsenist Danny Federici en saxofonist Clarence Clemons, inmiddels zijn overleden, zorgt Bruce Springsteen met de E Street Band zonder twijfel voor een feestje.

Luidkeels zal ik dan meezingen met de liedjes van Bruce Springsteen, met een overgave alsof ík een leven zonder uitzicht in New Jersey heb, míjn handen ruw zijn van het werken in een garage en ík iedere avond lusteloos op de veranda zit of rondrijd in een roestige Chevrolet. Al bijna 35 jaar lang geeft de muziek van de Amerikaanse popster Bruce Springsteen mij een gevoel alsof het leven ondanks alle beperkingen, goed is. Uit nieuwsgierigheid en – eerlijk gezegd – uit pure bewondering voor iemand die mensen zo raakt met zijn muziek, reis ik naar de bakermat van de working class hero music: Asbury Park, New Jersey (USA).

‘Badlands you gotta live it every day

Let the broken hearts stand

As the price you’ve gotta pay

Well keep pushin’ till its understood

And these badlands start treating us good’

Badlands

Asbury Park

‘Or the girls out on the avenue ‘cause tonight I wanna be with you’ (Jersey Girl)

 De trein stopt op een verlaten perron. Het is heet en vochtig buiten. Er staat een grote Amerikaanse auto waarin je zo maar Bruce Springsteen zou kunnen aantreffen, maar achter het stuur zit een man met een verveeld gezicht. Een vrouw met een te korte rok aan, zit naast hem. Het is de enige taxi bij het station van Asbury Park. Ik duw de lege sigarettenpakjes op de achterbank opzij en zak op de kapotte vering van de autostoel. De stad ziet er troosteloos uit op deze zondagmiddag. Gelukkig is er meer vertier in het Berkeley-Carteret hotel waar net een Gay Sand Blast weekend plaatsvindt en gebruinde mannen in zwembroek door de lobby paraderen. Geen Bruce Springsteen te zien natuurlijk. Gelukkig is de boardwalk, de promenade, vlakbij.

´And me, I just got tired of hangin´

In them dusty arcades, bangin´them pleasure machines

Chasin´the factory girls underneath the boardwalk

Where they all promised

To unsnap their jeans´

4^th of July, Asbury Park

The Jersey Shore?

 De arcade, het casino en zelfs de kiosk van waarzegster Madame Marie waar Springsteen over zingt in ´4th of July, Asbury Park, tref je nog steeds aan op de promenade van Asbury Park. Maar het is vergane glorie. The Palace Amusements is gesloopt en van het casino staat alleen nog het ijzeren skelet overeind. Is dit de fameuze Jersey Shore?

Convention Hall in Ashbury Park

Gedurende de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw spelen big bands hier in hotelballrooms. De legendarische bandleider Count Basie groeit hier op en geeft zijn eerste optreden aan deze kust. Maar de stranden en de kuststadjes inspireren talloze artiesten. In één zomer in de jaren zestig treden in de Convention Hall the Four Tops (5 augustus), Herman’s Hermits (12 augustus), The Four Seasons (26 augustus), The Doors gevolgd door Lou Rawls (2 september) en The Temptations (3 september) op. Talloze muzikanten staan hier avond na avond op het podium. Voor alle muziekliefhebbers is er wel een eigen club. Met de opbrengst van de concerten kopen de muzikanten instrumenten waardoor zij weer meer mogelijkheden krijgen om te experimenteren. In Asbury Park ontstaat een vruchtbare voedingsbodem voor Amerikaans talent. 

In de Convention Hall in Asbury Park vind je  ‘Greetings from Geralyn’, de winkel van Glenn Gray

 

The Stone Pony

The Stone Pony

Op 13 februari 1974 opent een ‘new drinking establishment’ in Asbury Park: The Stone Pony. Het zal de bekendste nachtclub van de Oostkust worden. Hoewel Bruce Springsteen hier graag optreedt, is hij hier niet doorgebroken, zoals men vaak ten onrechte denkt. Hij is wel één van de illustere namen in het rijtje muzikanten dat de muziek van Asbury Park creëerde. Op de promenade staat een plaquette die is opgedragen aan ´The Creators of S.O.A.P.´ (Sound of Asbury Park), onder wie Southside Johnny Lyon, Vinnie Lopez, Margaret Potter en alle leden van The E Street Band en The Boss.

Een gedenksteen op de boulevard van Asbury Park
opgedragen aan ‘The Creators of SOAP’, Sound Of Asbury Park.

“Het was begin 1973, ongeveer twee maanden na het debuut van Bruce Springsteen met het album Greetings from Asbury Park, N.J. Ik zat op de Richmond University.” Kevin Connors herinnert het zich als de dag van gisteren. Net als alle andere studenten ging hij naar de gymzaal waar Springsteen zou optreden. “Het stond van muur tot muur bomvol. Iedereen had over hem gehoord. Bruce kwam op en hij excuseerde zich eerst dat hij geen gitaar kon spelen vanwege problemen aan zijn rug. In een hoekje van het podium ging hij zitten, een kleine man achter een keyboard. Dat wordt niks, dacht ik nog. Hij speelde en opeens leek alles te veranderen. Dat geluid! Die stem! Na afloop was ik verbijsterd. ´Who´s that guy?”

Ik ontmoet Kevin Connors in een winkel met parafernalia van Bruce Springsteen, zoals klokken van LP´s, boeken, T-shirts, asbakken van singles. Achter de toonbank staat Ian Gray (19) die vertelt dat op zijn top tien zeker twee LP´s van Springsteen staan. “Het is muziek vanuit het hart. Springsteen is een ´storyteller´. “ Zelf kan Gray ook aardig vertellen. “Weet je hoe Bruce Clarence Clemons heeft ontmoet? Je kent de Wonderbar hier een stukje verderop? Op een avond loopt Bruce er heen. Het stormt enorm. Als hij voor de deur van de Wonderbar staat, gaat deze open en waait weg. In de deuropening staat the Big Man! Die avond is hun eerste optreden met Spirits in the Night.”

Sporen van Springsteen

10th Avenue Freeze Out, blijkt een ijssalon.

De Wonderbar, The Stone Pony, de plaquette, de winkel ´Greetings from Asbury Park´, overal vind je als fan sporen van Springsteen. In restaurant Ocean Grass hangt een gesigneerde gitaar in een lijst boven de deuropening. In het plaatsje Avon, een paar kilometer verderop, heet de ijswinkel `10th Avenue Freeze Out´. En om de hoek van 12th Avenue in Belmar rijd je zo E Street in. In een plaatselijke krant lees je dat Bruce Springsteen in de buurt was. Op een terras in Asbury Park vroeg hij de gitaar aan een meisje dat Starway to heaven zat te spelen. Hij speelde wat, signeerde links en rechts en vertrok weer.

Overal aan de Jerseykust kom je memorabilia van Bruce Springsteen tegen,
zoals hier boven de uitgang van Seagrass Restaurant.

Als er die avond een optreden is in The Stone Pony ga ik ook. Wie weet wie er opeens op het podium gaat jammen? De Stone Temple Pilots treedt op, een Amerikaanse grungeband. Samen met duizenden anderen zing ik het refrein mee uit volle borst. Het is geen Bruce Springsteen maar ik sta met mijn vrienden om me heen, het is een zwoele zomernacht en ik ben op vakantie!

‘Sunrise come I climb the ladder
The new day breaks and I'm working on a dream
I'm working on a dream’

Working on a dream

Vervoer naar Asbury Park

Knoop een paar dagen New York vast aan je sentimental journey. Vanuit hartje Manhattan rijdt de North Jersey Coast-trein rechtstreeks naar de kust van New Jersey. http://www.njtransit.com/hp/hp_servlet.srv?hdnPageAction=HomePageTo

Opstappen in Penn Station. Een kaartje kost 15 dollar (enkele reis). Kijk goed in welke rij je gaat staan want vanuit dit station rijden wel vier maatschappijen.

Binnen 124 minuten arriveer je in Asbury Park.

Overnachten aan de kust van New Jersey

In Asbury Park zijn twee hotels. The Berkeley Oceanfront Hotel uit 1925 met 250 kamers en een ouderwetse ballroom met een capaciteit voor 800 gasten. Prijzen circa 250 euro per nacht. Aan de boulevard zit het Empress Hotel waar een kamer circa 115 euro per nacht kost. Verder zijn er motels in de omgeving waar men voor circa 80 euro overnacht.

Een aanrader is Bed and Breakfast The Carriage House in Ocean Grove, www.carriagehousenj.com een kustplaatsje naast Asbury Park. Met een beetje onderhandelen met de eigenaren Kathi en Phil Franco kost een kamer in het hoogseizoen circa 65 euro per nacht voor twee personen.

Chemicus Phil Franco is na zijn pensionering een Bed and Breakfast begonnen in Ocean Grove.

De gepensioneerde Phil (70) was chemicus bij het cosmeticabedrijf Revlon. Hij heeft meegewerkt aan de ontwikkeling van deodorant die geen kringen achterlaat in shirts. Kathi was verpleegster maar toerde ook een tijd met een cateringbus allerlei bedrijven af. Samen spannen zij zich in om het fraaie pand met acht kamers in orde te houden en ’s ochtends een uitgebreid ontbijt aan te bieden variërend van taarten, hartige snacks tot pancakes. Samen doen ze er alles aan om het hun gasten naar de zin te maken.

Meer informatie

www.brucespringsteen.net is de officiële site.

www.backstreets.com is werelds grootste organisatie van Bruce fans.

Op Facebook is er BSV fanclub.

www.stoneponyonline.com
De nederlandse Bruce Springsteen site is te vinden op:
http://www.brucespringsteen.nl

Foto’s: Marianne Ames