Logeren in duizend-en-een-nachtsprookje

Overnachten in een riad of ryad in Marokko is een ervaring. Een riad is eigenlijk een woonhuis van een rijke familie. Ruime kamers rondom een patio met veel planten en als het even kan een waterpartij of fontein in het midden. In de medina - de ommuurde binnenstad - van Marrakech bevinden zich veel riads die de eigenaren hebben verbouwd tot een soort bed and breakfasts. Riad Pachavana aan de Dar lambsouber is er zo een. De taxichauffeur bij het vliegveld moest aan een aantal collega's de weg vragen en hij zette ons op vijf minuten loopafstand af, met excuses omdat de auto niet verder kon rijden in deze smalle straten.

Via een zijstraatje waarvan je je afvraagt of je wel goed loopt, vind je een poort naar de riad Pachavana. Aan de buitenkant is niet te zien welke oase er schuilgaat. Prachtig! Een duizend-en-een-nacht sprookje. Er zijn twaalf verschillende kamers, waarvan wij 'Perle' hebben. De kamer is met zorg ingericht en de badkamer oogt oriëntaals. Beneden zijn er verschillende plekken waar je kunt zitten of relaxen. Op de bovenste etage is een zonnig terras.

 Het bijzondere van deze riad is de persoonlijke sfeer. Khamissa is de charmante manager, die ons ontvangt met munt thee en Marokkaanse koekjes. Zij wijst op de plattegrond de bezienswaardigheden aan en adviseert ons de weg te vragen aan vrouwen of aan winkeliers (!). Op ons verzoek regelt ze voor de volgende avond een diner bij Chez Ali, een show met Berbers, paarden en buikdanseressen. 

In het vliegtuig zat ik namelijk naast een ravissante Marokkaanse. Heur haar prachtig in lange krullen langs haar fraaie gezichtje. Ik liet Marco maar eens bij het raam zitten. Zelf ging ik in het midden haha. Ze had ook een imposant decolleté. Haar sexy verschijning deed me aan mijn ex-schoondochter Tea denken. Ik had gelijk een leuk gesprek met haar. Zevenentwintig was ze en geboren in Tiel. Ze ging voor een weekje naar Marrakech. Ze zei dat ze tussen twee werelden leefde: haar roots lagen in Marokko maar ze was op en top een Nederlandse. Ik vroeg me af hoe haar Marokkaanse familie haar strakke jurk zou beoordelen en of zij dan ook een djellaba aan moest. Ze vertelde dat haar bij een bezoek altijd opvalt dat in Marokko iedereen tijd heeft. Er wordt niet zo op de klok gekeken. In Holland heeft men weinig tijd voor elkaar en iedereen werkt veel en hard. 

Ik leerde nog enkele Marokkaanse woorden van haar en vroeg om tips in Marrakech. Het restaurant La Creme is 'hot' nu en ze toonde foto's op haar iPhone van een modern restaurant met lounge banken. Ook had ze de gerechten gefotografeerd: op grote witte borden lag een stukje vlees met daar omheen wat spikkels groenten en een toefje couscous. Ik hoop juist te eten in een restaurant waar je wegzakt in zachte, diepe kussens, rode en okergele. Op tafel staan dampende tajines vol met groenten en couscous, waaruit je naar hartelust kunt opscheppen op een gekleurd bord. Een andere tip van mijn Marokkaanse buurvrouw was een bezoek 's avonds aan de show Chez Ali. Als een wereldse vrouw zoals zij een dergelijke show kon waarderen zou dat ook wel wat zijn voor ons. 

De volgende dag regelde Khamissa vanuit de riad twee plekken voor de show voor ons. We zouden om 20 uur worden opgehaald en om ongeveer 0.30 uur worden thuisgebracht. Na een dag slenteren door de stad, een bezoek aan la maison de photografie, met een collectie van 5000 oude foto's, lagen we afgepeigerd op bed. Een show met diner voor 250 man/vrouw waar je verplicht vier uur moest blijven, leek ons opeens een gruwel. Zonder enig probleem annuleerde Khamissa de reservering. We lieten ons in de pluchen banken vallen in onze eigen riad. Een fris flesje rosé, wijn uit het Atlas gebergte hier, erbij. Lang leve de riad!