Srecna Nova Godina!

Milan, de vriend van Nina, is Servisch. Ze gaan al een hele tijd met elkaar om, na Pasen en Kerst al een keer gezamenlijk gevierd te hebben is het nu de beurt om Nieuwjaar op z'n Servisch te vieren bij hun thuis te vieren. Hou je vast.

Eerst een glaasje slidovich

We zijn redelijke eters en we houden best wel van een lekker wijntje of ander alcoholisch versnapering maar dit was toch wel een klasse hoger dan dat we gewend waren.
We waren zo rond de klok van 6en uitgenodigd. Na een hartelijk ontvangst van Mama Maria (de moeder van Milan) kwam de slidovich op tafel. Een goede manier om alvast in de stemming te komen en het lichaam al langzaam te laten wennen aan datgene wat komt.
De slidovich die we dronken is niet dat goedkope scherpe spul wat je soms wel eens voorgeschoteld krijgt bij een Balkan restaurant. Nee dit goedje is strogeel, boterzacht maar van een gevaarlijke hoeveelheid alcohol voorzien. Je proeft het niet maar ik schat het toch wel zo op een % of 40. De slidovich komt uit een plastic fles en wordt daarna in een mooie karaf uitgeschonken. Waar het vandaan komt weet ik niet maar het smaakt heerlijk. Doe mij er nog maar een, niet dat je dat hoeft te vragen want voordat je ook maar de onderkant van het glaasje ziet is hij al weer vol. Gewoon je hand op de bovenkant van het glaasje houden is (soms) voldoende om aan deze alcohol aanval te ontkomen maar is geen garantie.
Vrolijk gaat de fles door het gezelschap. Geen nootjes of ander gedoe hier. Iedereen wacht totdat de magische woorden klinken. We kunnen aan tafel.

Aan tafel!

We zijn met 12 man/vrouw, en de tafelschikking wordt door Mama Maria bepaald. Met elan begeleidt ze iedereen naar haar/hun stoel en snel is ze weer op weg naar haar heiligdom... de keuken. Noem het ouderwets, niet van vandaag maar er komt geen man in de keuken. Als ik maar een voet in de keuken zet word ik kordaat naar mn plaats gewezen. Niet doen dus.
De keuken is overigens hooguit 2 meter breed en 4 meter lang. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen om zoveel eten klaar te maken is voor mij een raadsel maar laat ik niet op alles vooruit lopen.


Eerst gaat Mama Maria voor in het gebed, een mooie traditie. Ik versta geen Servisch maar de woorden zijn zoals altijd zorgvuldig gekozen en het klink prachtig en voornaam. Maria is klaar, ze knikt naar iedereen, en iedereen knikt en mompelt instemmend, soms een kruisje makend en hup daar gaat ze weer. Een goed moment om de glazen te vullen, er komen flessen rode en witte wijn tevoorschijn die allemaal hun plaats vinden op tafel.

We beginnen met wat brood begeleid met wat de italianen anti pasti noemen.
Naast het gesneden brood komen er zeker  vier schillende soorten brood nog langs. Gevuld met kaas, gehakt, spinazie etc. Daarnaast 2 grote borden met allerlei soorten worst, gevulde paprika, ham. En volle schalen met marcedoine salade. We hebben dit al eerder meegemaakt en we trappen ditmaal niet in de val.. rustig aan met de eerste ronde. Hoe lekker het allemaal ook is, laat je niet verleiden om meer te nemen dan een paar stukjes. Eet je niet vol!

Natuurlijk worden de glazen gevuld, op de achtergrond (nou ja) klinkt Servische muziek, de kachel staat hoog, het is gezellig. Serven hebben de neiging om luid te praten, dit gezelschap is hierop geen uitzondering. Men overstemt elkaar luidkeels, van de ene zijde van de tafel wordt naar de andere gesproken en iedereen praat natuurlijk door elkaar heen. Kortom.. chaos maar dat maakt het juist zo leuk. Ondertussen blijft men vrolijk doorschenken.. Niet alleen vis moet zwemmen. Over vis gesproken... het gaat hier maar om 1 dier. Varken.. Serviers houden van varkens, groot klein maakt niet uit als ze maar gegrild zijn of op een ander manier klaargemaakt. Dit beestje staat stijf op nummer 1, op ruime afstand gevolgd door, vanavond dan, eend.

Maar eerst soep. Een stevige dikke volle goulash soep wordt opgediend. Mama Maria vraagt je bord en zij bepaalt hoeveel je krijgt. Protesteren heeft geen zin de borden worden vol voor je neergezet. De smaak is geweldig,  zo vol, dit is een maaltijdsoep van jewelste en het staat als een huis in je maag.

Tijd om even bij te komen met een glaasje. De borden worden snel naar de keuken gebracht, de dames trekken zich terug in de keuken en tijd om plaats te maken voor het volgende gerecht. Een schaal varkensvlees wordt opgediend, stukken vlees met een heerlijk krokant vel, knapperig en het smelt in je mond. Het vlees is zacht en heerlijk gegaard. Perfecte licht zoete aardappelen staan ernaast, een geweldige combinatie. Ook de eend smaakt heerlijk. Groente heb ik niet gezien, men houdt niet zo van groen denk ik.

Hou nog een gaatje vrij want de koffie volgt snel. Schalen met chocoladetaart, stukken vijgentaart staan voor je. Je wil alles proeven, zo heerlijk, alles is huisgemaakt, loeivers en vol en romig van smaak. Het kan niet op, het blijft gezellig en iedereen let opelkaars bord om te controleren of je wel alles op eet. Er heerst een aimabele sfeer, er is ruimte en tijd om grapjes te maken over elkaars postuur en conditie.

De tafel blijft de centrale plek in het huis. We blijven lekker zitten. Tijd om foto's te maken. Iedereen maakt foto's van elkaar en wisselt van positie en gezelschap. De sfeer is van een ontwapende openheid en vriendschap.

Ik heb de tv een tijdje met een oog in de gaten gehouden. Een groot orkest (mannen) speelt en zingt traditionele muziek, in de loop van de avond verschijnen er dames op het toneel die al dansend en zingend mee doen en net zo snel weer verdwijnen. De mannen zijn zo om een uur of 11 stomdronken, er wordt gelald en petten staan scheef, en er komt nauwelijks muziek uit. Zelf een locale tv-zender durft dit hier niet uit te zenden. In Servie vindt men het prachtig.


Voordat we het weten is het twaalf uur. We tellen nog net de laatste 10 seconden af en vallen in elkaars armen. Er wordt gezoend en(natuurlijk) geproost, we schenken de glazen nog maar een keer vol. De muziek gaat harder, tijd om te dansen en het nieuwe jaar in te luiden. op de sokken wordt gedanst. Een onnavolgbaar voetenwerk volgt op opzwepende muziek.

De volgende morgen moet iedereen weer vroeg op dus na een uur of een vertrekt iedereen weer huiswaarts. Vermoeid, een volle buik en met tuitende oren gaan we huiswaarts. We krijgen nog een paar dikke zoenen voor onderweg en een bak vol met overgebleven lekkers voor morgen mee.









Wat een goed begin van 2014!

Sydney airport... mixed feelings

No Worries, welcome in Australia

Kingsford Smith International Airport of Sydney Airport, is de internationale luchthaven van Sydney. www.sydneyairport.com.au . Bij aankomst is dit in ons geval de eerste kennismaking met Australie. Als je het tv programma Border Security: Australia's Front Line mag geloven wordt iedereen hier streng gecontroleerd en is elk appelpitje wat je meeneemt geheid een aanleiding om je een zware boete te geven. Eerlijk gezegd valt het allemaal best mee. Natuurlijk wordt je paspoort gecontroleerd en staan er lange rijen, maar hier is hier niet strenger of anders dan in bijvoorbeeld JFK airport in New York. Misschien ben je wel de klos als je eruitgepikt wordt en dat je alles open moet maken maar wij hebben niets gezien. Alles loopt prima. Als je door de sluizen heen ben sta je eigenlijk gelijk buiten. Er is nog een kleine hal en die leidt je zoals in elk vliegveld naar de taxi's, bussen of in ons geval naar de trein.  Met een allerhartelijkst Gday mate how'sgoing en een brede glimlach worden we aan de bali welkom geheten. No worries!! We verblijven het eerste weekend in Sydney. Wat een feest!!!

Big Worries, bye bye Australia

Dit warm ontvangst staat echter in schril contrast met de nacht voor vertrek.

Omdat we zo lang mogelijk in Australie willen blijven (heb ik al gezegd wat een geweldig land dit is?, vriendelijke mensen, prachtige natuur) landen we om ongeveer 22.00 uur op Sydney na een hele dag heerlijk in Brisbane te hebben gewandeld. We hebben de ochtend daarna om 6.00 uur de vlucht met Emirates naar Amsterdam. http://www.emirates.com/nl/english/

Wat een verlaten toestand is dit vliegveld op dit tijdstip. Alle shops zijn dicht en donker. Er is niets te doen. Karretjes schots en scheef overal in de hal. We zitten wat verbaasd om ons heenkijkend het armoedige schouwspel te aanschouwen. Vervolgens komt er een (zeer vermoeiend ogenden) veiligheidsbeamte op ons af die op onverstaanbare wijze, we raden maar wat hij zegt, verteld dat een gedeelte van het vliegveld wordt afgeslotenen dat we bij de Macdonalds (gelukkig klinkt dat bijna overal hetzelfde) kunnen wachten totdat de hekken weer open gaan. Tijd om nog wat te vragen is er niet, weg is hij, waarschijnlijk op weg naar de koffie.

Sydney airport is dus na een uur of 11 volledig gesloten, hekken slaan dicht en we zitten met zeker 200 man in een gedeelte buiten het vliegveld opeen gepakt tussen de schuifdeuren van de uitgang en de trein ingang. Opgesloten in een koud, tochtig hoek. TL buizen branden fel. Geen koffieautomaat of wat dan ook, alleen een beperkt aantal slecht zittende stoeltjes. 

Iedereen is vermoeid en heeft slaap.

Er wordt gelukkig op een beschaafde manier gevochten voor een stoel. Moeders met kinderen op schoot in de vreemde houdingen, zwangere vrouwen rillend van de kou, ouderen languit slapend op de koude grond. Het is een armoedig gezicht. 

En ja hoor daar zijn we weer... Security... Ditmaal 3 man sterk.... Paspoort controle!!!

Kortaf, zich bewust van de macht, iedereen wakker makend, wil men de paspoorten controleren. Waarom weet niemand. Gelukkig geeft dit soort behandelingen een saamhorigheid. We halen de schouders op, lachen wat en schuiven wat op zodat iemand tussenin kan gaan zitten om zich op te warmen. Ondertussen lezen we wat of proberen hardnekkig verbinding te krijgen met het internet (zelfs de wifi verbinding is slecht op Sydney airport).

Het contrast is groot en daarom schokkend. In dit warme vriendelijke land snapt men op Sydney airport niet helemaal hoe je toeristen een echt onvergetelijke reis kan bezorgen. 

Maar laat je hierdoor niet uit het veld slaan, zet door en wat blijft is een onvergetelijke herinnering aan dit prachtige continent.

No worries!!! 

Op naar het Great Barrier Reef

Het Lamington National Park

We hadden net een wandeling gemaakt van dik 12 km in het Lamington National Park (op de grens van New South Wales en Queensland) toen mijn reisgenoot voorstelde de volgende dag te gaan snorkelen in het Great Barrier Reef. Onze vakantie loopt ten einde. Nog een paar dagen te gaan. Moeten we dan nog 600 km noordwaarts rijden, terwijl Brisbane, ons einddoel op 70 km afstand ligt? Steeds hadden we gezegd "Het laatste weekeinde zijn we in Brisbane." We lagen helemaal op schema. Geen gestress op om tijd te komen en de wagen in te leveren, en nu dit.

Misschien had de wandeling te veel geëist van ons. De zon brandde, het was zeker 40 graden. Gelukkig hadden we vaak beschutting van het dikke tropische regenwoud dat in het Lamington is.

Prachtige wandelingen zijn daar uitgezet, in totaal 180 km lengte aan wandelpaden, dwars door het Park dat op de Unesco-lijst van wereld-erfgoed staat. Af en toe hoorde je een catbird roepen, als een krolse kat galmde de vogel door het bos. Tot twee keer toe zagen we een dikke varaan van pakweg 30 cm vlak voor ons het bos in waggelen. De boskangaroes lieten zich niet zien (wel 's avonds op het strak geschoren gazon van de lodge in Bunna Birra). Op het eerste deel van de wandeling maakten we nog foto's, hadden we puf om het toestel te pakken en te poseren.

Nadat we bij een uitkijkpunt het bord zagen staan met de aanduiding dat we nog 7 km moesten lopen terwijl we dachten dat we weer bijna bij het begin waren, zakte de moed in onze schoenen. Tjonge, een hoofd dat uit elkaar dreigde te ploffen van de hitte, bidons die bijna leeg waren, benen die zwaar werden. Moesten we echt nog zo'n eind? Gelukkig is daar altijd nog het potje met vet, dat in ieder geval genoeg discussie oplevert voor nog eens een kilometer. En het blijkt ook heel leuk te zijn, althans ik heb me prima vermaakt, om alleen het spel te spelen van "Ik ga op reis en ik neem mee..'. Tegen beter weten in geeft mijn wandelgenoot toch een artikel dat mee kan op reis, al zal de douane bij sommige attributen vreemd hebben opgekeken! Enfin, eindelijk waren we bij het Teahouse waar ook de camping was. Een koud biertje en een Earl grey-theetje waren onze beloning.
En toen was er dus vanuit het niets de vraag of we nog gingen snorkelen in het Great Barrier Reef. Na het avondeten, iedereen bestelt bij de kassa wat degene wil eten en rekent alvast af - je krijgt een standaard met een nummer mee en het eten wordt later naar je tafel gebracht, nog even via google gekeken welke mogelijkheden er zijn om te snorkelen.

En tot waar moeten we rijden om het Great Barrier Reef te kunnen bereiiken?

Op naar het Great Barrier Reef.... helaas

Zo zaten we de volgende morgen al om 07 uur in de auto op weg naar Bundaberg, pakweg 200 km boven Brisbane. Zes uur rijden leerde ons dat de boten niet varen vanwege de hevige wind die er vandaag woeide. Dat geldt ook voor het watervliegtuig dat duikers en snokkelaars naar een eiland in het Reef zou brengen. Noppes, nada.De vrouw in de VVV van Bundaberg hielp ons erg goed. Over het algemeen staan er vrijwilligers bij de informatiepunten in de steden. Met heel veel enthousiasme helpen ze toeristen op weg. Maar welke optie zij ook opperde, geen boot, laat staan een vliegtuig.

Op weg naar Brisbane

Gelukkig zijn wij geen van beiden mensen die lang bij de pakken neerzitten. In de auto besloten we alvast weer iets naar het zuiden te rijden, richting Brisbane maar wel een plaats aan de kust te zoeken. In Brisbane is het momenteel dik 40 graden, dus een plaats aan zee lonkt. In een restaurant aan de haven van Hervey Bay, met uitzicht op Fraser Island, hebben we vervolgens heerlijk gegeten. En het leuke is dat we via onze camping morgen waarschijnlijk een tour kunnen boeken voor een trip met een boot naar een lokaal rif (Dat Great Barrier Reef houdt natuurlijk niet opeens op tenslotte). We zien wel hoe het uitpakt morgen. Voorlopig zit ik onder een fraaie sterrenhemel in een zomerjurkje dit verhaal te typen. Welterusten!

New Years Eve in Hunter Valley

Waar vieren we Oud & Nieuw? 

Deze vraag hadden we ons zelf al voor het vertrek naar Australië gesteld. In Sydney, zou het antwoord natuurlijk moeten zijn. Het vuurwerk is schitterend als decor van The Opera House. Er is niet voor niets 7 ton vuurwerk de lucht ingegaan, meldde het radiostation later. Het was een optie om de auto in the Blue Mountains te laten staan en - zoals zo veel toeristen doen - met de trein in 2 uur tijd naar Sydney te gaan die avond. Voor Australiërs is het nu zomervakantie en dat merkten we al aan de drukte bij The Blue Mountains. De campings waren vol.

We reden in een soort file de campings daar af. Weliswaar noodgedwongen kampeerden we op een vrije camping. Geen water, geen electriciteit, geen voorzieningen maar ook geen kosten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al veel eerder vrij had willen kamperen. Het leek me avontuurlijk, spannend, één met de natuur. En dat zal het ook wel zijn als je een plek rustig kunt uitzoeken. Dan kies je voor een stille schaduwrijke plek langs een riviertje. In blinde paniek, want het was al aan het einde van de middag, reden we door het nationale park. Een kronkelig weggetje, nauwelijks breed genoeg voor één wagen. Prachtige natuur, dat wel. Varens, kreekjes, papegaaien die over de auto heen scheren. Daar was een open plek.

Er stonden al twee tenten en een camper. Er was zelfs een toilet (toiletpot met open gat eronder, zodat je de klep onmiddellijk moet sluiten na het plassen vanwege de bijtende geur). Het leek ideaal. We hadden veel ruimte om ons heen. Totdat een bus met een stel jonge Fransen pal naast ons parkeerde, net zoals ze op het strand altijd hun badlaken naast die van jou uitspreiden. Enfin, binnen de kortste keren stond het hele idyllische plekje vol met campers. 's Nachts plassen in een donker bos is ook niet alles. Zo kwam het dat we de volgende morgen snel inpakten, de mooie bosweg terug naar de bewoonde wereld reden en een riant ontbijt in een gezellige bakery namen. Om dat nog twee dagen vol te houden voor het vuurwerk in Sydney was geen doen, dat begrijp je.

Op naar Hunter Valley

Op naar the Hunter Valley dus, de beroemde wijnstreek net boven Sydney. We ontdekten dat Australië in deze regio niet alleen wijngronden heeft.

Op talloze plekken staan groteske fabrieken bij kolenmijnen. Langs de weg staan volop protestborden tegen de mijnindustrie. Dit is het achterland van Newcastle, de industriestad aan de zee 150 km verderop. Gelukkig vonden we aan de voet van een berg een camping. Toiletten, wastafels, een barbecue-plaats, douches! In het plaatsje Sandy Hollow besloten we Oud & Nieuw te vieren.

Oudejaarsavond in Sandy Hollow

In het Tourist hotel aan de overkant van de camping zou op Oudejaarsavond een band spelen. We waren welkom. Althans, dat dacht ik begrepen te hebben van die bushmen die buiten aan een tafel een biertje dronken en in een taal die in de verte iets weg had van Engels, ons aanspraken. Tjonge, die mannen zagen er echt uit alsof ze weggelopen waren van de filmopnamen van The Hlllbillies.

Ken je dat programma nog uit de jaren zeventig? Om een beeld te schetsen voor degenen die deze serie niet kennen: Ongeschoren mannen in houthakkersshirt, sprieterig baardje, hoed op en puntlaarzen aan. Wel ontzettend aardig, zo kwam het tenminste op ons over. Na het eten van een geweldige steak - per jaar eet een Australiër gemiddeld 110 kilo aan vlees - trokken we een nette blouse aan en gingen op de muziek af. Vanuit een trailer, die als podium dienst deed, trad de band op. Een zeer goede gelegenheidsformatie, die zeker op Koningsdag in Nederland niet zou misstaan bij De Unie in Schiedam.

Ik werd nog ten dans gevraagd. Met onnavolgbare danspassen werd ik alle kanten op gegooid. Volgens mij had de man die middag nog geoefend met een lasso, zo draaide hij me om en om. Tel daarbij de warmte (overdag 35 graden), de wijn (9 dollar per glas!) en het late tijdstip op en je ziet me al staan zeker!

Even voor middernacht telde de band de seconden af. Happy New Year! Een vrouw, met wie ik had zitten praten, kwam naar me toe. "Marianne, darling, happy twenty fourteen", ging vergezeld van een dikke kus. Een tikkie aangeschoten maar immens tevreden zochten we later onze camper op.

Iedereen een heel gelukkig en gezond 2014!