Zomaar een zaterdagavond in Schiedam

Op naar de Hollandse Huiskamers

Na een week werken, door regen en wind fietsen en een paar avondvergaderingen lonkt de bank in de huiskamer. Op deze novemberavond is het verleidelijk om thuis te blijven. Marco´s schoondochter sluit die avond met haar collega´s van de Stichting Mooi Werk het project ´Hollandse Huiskamers´ af en we zijn uitgenodigd voor het slotfeest.

Lunchroom De Beurs

Om zes uur hebben we een tafel gereserveerd in Lunchroom De Beurs aan de Dam (http://www.lunchroomdebeurs.nl) waar je sinds kort ook op donderdag, vrijdag en zaterdag kunt dineren. De kaart ziet er veelbelovend uit. Ter gelegenheid van het Suikerzoetfilmfestival is er een menu van € 17,50 met carpaccio vooraf, een stoofpotje van wild en chocolademousse na! Heerlijk.

Wij komen graag bij De Beurs. Regelmatig is er een nieuwe expositie te zien. Leuk is ook het leeshoekje bij de ‘open haard’! En er wordt een goede bak koffie geschonken. Niet gek overigens: in de kelder staat een ouderwetse koffiebranderij zodat de koffie altijd vers is. 

Ook de wijnen en (eco)bieren zijn niet te versmaden. De lunchkaart bevat gerechten die met veel aandacht zijn klaar gemaakt. Maar bovenal zijn de eigenaren Michael en Jessica gewoon erg sympathiek.

We eten er heerlijk, goede wijnsuggestie ook. Overigens zijn we niet de enigen hoor, die De Beurs hebben ontdekt. Die avond alleen al moeten drie stellen worden teleurgesteld omdat ze niet hebben gereserveerd.

Het Suikerzoetfilmfestival.

Het is druk in Schiedam. Op twaalf locaties in de binnenstad worden films vertoond in het kader van het Suikerzoetfilmfestival. Bijzondere locaties zoals in een kerk, galerie en het gildepand van een schuttersvereniging. En de toegang is gratis! 

Ik geniet trouwens net zo hard van het fantastische decor dat de Schiedamse binnenstad ’s avonds biedt. Het zal wel aan het seizoen liggen maar ik zie in gedachten al een koor Christmas Carrolls zingen op de ophaalbrug. Het ziet er kortom sfeervol uit.

Back to the eighties!

In het pand aan de Hoogstraat 85 heerst een jaren ’80-sfeertje. Gedurende het afgelopen jaar heeft ‘Mooi Werk’ vier woonkamers in verschillende wijken ingericht volgens de stijl van de jaren ´50, ´60, ´70 en ´80. De woonkamers dienden als ontmoetingsplaats voor Schiedammers. 

Een mooi project! (http://www.stichtingmooiwerk.nl/mooiwerk/index.php?hollandse-huiskamers)

Bezoekers kunnen op dit slotfeest de huisraad uit de Hollandse huiskamers kopen. 

Serious City

De opbrengst van de veiling is voor de actie Serious City http://www.seriousambtenaar.nl/serious-city/ waarmee Schiedam deelneemt aan de 3FM-campagne Serious Request. Het klinkt ingewikkeld maar belangrijk is dat je met een donatie aan deze goede doelen nee zegt tegen het seksueel geweld waarmee veel vrouwen in conflictgebieden te maken hebben. Zo komt het dat ik naar huis ga met een single van Queen en een ‘fout’ slangenleer tasje. Ben je aan de ene kant goed bezig met een donatie; stimuleer je aan de andere kant de industrie in beschermde diersoorten! In ieder geval is er € 200 opgehaald.

Nog even langs de Korenbeurs

Op weg naar huis rijden we langs de Korenbeurs. De deur gaat open, we horen discomuziek en rumoer van de bezoekers. Natuurlijk gaan we even kijken. Tjeetje, wat zijn er toch veel leuke initiatieven in Schiedam. Er volgt een vrolijk weerzien met bekenden. Is dit geweldige Suikerzoetfilmfestival wel bekend buiten Schiedam? 

Het is zomaar een zaterdagavond ergens in november in Schiedam en wat hebben we genoten!

My traveling friends of 3 Continents

By Ray Houdtzagers*
http://viefevijftigers.blogspot.nl/2013/04/weerzien-met-ray-in-new-york.html

Tijdens ons laatste reis naar Venetië hebben we aan onze Amerikaanse vriend Ray gevraagd om een stukje op onze blog te schrijven. Het verslag wat Ray maakte willen we zeker ook met jullie delen. Dank je wel Ray voor je mooie woorden. We zijn er stil van (en dat wil wat zeggen!).

Continent I: Asia

I met Marianne and Marco while I was traveling with my parents towards the beginning of the 2 weeks trip to Indonesia, specifically Java and Bali in December, 2012.  This was a special trip for both me and my parents, as I had never been to the Pacific Rim or Asia, and this was this first trip to their homeland, so to speak, as this is where they were born and this visit would be their first since the left the country as teenagers.  Although I was born in the Netherlands and we have lived in the United States since the mid-1960’s, we were all excited about this trip, as it would truly be an exercise in both revisitng and recollecting old memories for them and new discovery for me.
After a few days in Jakarta, we had a driver take us to Bandung, where we stayed overnight, and then picked up a panoramic train ride to Kutoarjo.  We sat across the aisle and behind Marianne and Marco, and I just noticed when I reviewed the video of that moment, I see my Mom pointing to M&M and tell my Dad that they are “Hollanders.”  We had almost gotten on the wrong train initially, and my Mom asked Marianne and Marco if we were now on the correct train, and they kindly confirmed it.  And so began a 6-plus hour train ride making some new friends from our second homeland, so to speak, as my parent were married in NL and I was born there, specifically in Leiden.

 Over the ride, between enjoying breathtaking views of mountains, green valleys and rice fields, and subsequent photo-taking and video-recording, there were great conversations and the occasional nodding off to nap.  Although we got off at Kutoarjo , where our driver would pick us up to stay at a beautiful hotel at the base of the Borobudur, Marianne and Marco were to travel a little further to stay I believe in Yogyakarta.  At the stop, my Mom was grateful to have Marianne got off the train and help her off, as it was a good drop to the ground-level platform from the train.  As I was taking pictures and video at the station, the train pulled away with M&M waving to us goodbye.  At that moment, I thought it was a pity that we hadn’t exchanged contact information.
The next day, we explored the amazing Borobudur temple in the morning, and our driver drove us to Yogyakarta to explore the Sultan Palace, and who do we see on the grounds?  Marianne and Marco!

After touching base on what we did since meeting on the train, it was time for more picture taking and hugs, but most importantly, we exchanged contact information with our new friends before making our separate ways, ours to get a guided tour of the Palace.  Seeing each other again makes you think of destiny when it comes to establishing new friendships, and such a unique and beautiful trip.

Continent II: America

Fast forward to March of the following year, when I found out in the weeks before that M&M would be traveling to New York, my home turf!  I believe that this would be Marco’s first trip to New York, but certainly not for Marianne.  Their impressions of our North American encounter on a previous blog entry here but I remember that I wanted to give them a unique NYC experience, and among the options I gave them was to meet on the Manhattan side of the Brooklyn Bridge and walk across it.

 So on that rather cool and blustery day, we met up at the Park near City Hall and walked across the Bridge to Brooklyn.  I had looked up options on a place for dinner on the water in Brooklyn that could offer a nice view back to the City, and we were happy to find it at Alma.  Then capped off the night by taking a cab back into Manhattan and had a fun evening with the outrageous bartenders/singers at the very packed but legendary Cabaret and piano bar in Greenwich Village, The Duplex.  Although we were probably only together that late afternoon and evening for perhaps 6 hours, it was certainly jam-packed with lots to do, with typical New York characters and sights on the weekend evening, with imperfections, unique and sometimes direct perspectives, mixed with good food and arguable craziness and silliness.  Quite the opposite of what most New York tourists would see and experience.  I hope M&M aren’t scared to come back!

Continent III: Europe

Finally, we can fast-forward  to the 3rd continent where I have met up with Marianne and Marco – Europa, and specifically Venice!  In September of last year (2013), I had decided to take a Mediterranean cruise by myself leaving from Barcelona, which would take me to places in Southern France, Italy, Greece, Montenegro and Croatia.  These were places I had always wanted to go, as previous visits to Europe were usually centered in the Netherlands, as of course I would be visiting my grandparents and our other relatives there.  As I just turned 50, I wanted to give myself the gift of Southern Europe ☺  I visited roughly 12 ports in 14 days, allowing just one day in each place.

 Although it ended up being  a wonderful “survey” trip to get a small taste of what each port would be like, it obviously didn’t leave time to truly any one place in any depth.
During the cruise last year, I developed a true love of Italy, deciding to come back this year and focus more quality time in two cities, selecting Rome and Venice.  In mentioning this to Marco and Marianne, they expressed interest in meeting me in Venice, as neither of them had been there before.

  At some point thereafter, I learned that I could take a side-trip to Switzerland, as I had reason to visit one of our business partner companies, at a conference that they were hosting in Zurich.  So I decided to start my trip in Venice, and in checking with Marianne and Marco, they would in fact be able to join me the day after I arrived in Venice in September of this year.

We would stay at the Hotel Gorizia “a La Valigia” not far from famed Piazza San Marco, a small boutique hotel with typical Venetian furniture and atmosphere.  The timing was perfect as I am always tired my first day in Europe after traveling from the States, but after a little bit of exploring Venice on my own on Day One, it was thrill to see my good friends from Schiedam coming down the staircase of the hotel to meet me in the lobby for dinner.  The first evening was probably typical touristic but must-do’s in Venice, having drinks at one of the cafes on Piazza San Marco (Caffe Florian), and a great Italian dinner on the Grand Canal, near the foot of the Rialto Bridge.

Day Two in Venice included a view of the Bridge of Sighs, a trip up to the Campanile (tower), a ride on the Grand Canal on the public bus (which I try to overly pronounce correctly, the Vaparetto)!

 Then we met a lovely older couple at a cafe from Australia (I believe from specifically Melbourne) traveling with their family members, as part of an extended world vacation, before changing to a nearby restaurant for a big lunch, with the mandatory red wine ☺.  At that point, we decided to see a string quartet performance of the Four Seasons near San Marco.  But first a boat trip to some towns north of Venice, specifically Torcello, a sparsely inhabited island with centuries of history and the Cattedrale di Santa Maria Assunta and then off Murano, world-famous for its glassmaking.  We just had =time to do a bit of a stroll around Murano, as we had to get back to Venice for the concert, but it was getting to the late afternoon hours, and the light was perfect for taking some nice pictures.  The Four Seasons string performance was amazing with an incredible young female solo violinist.  And although Marco did notice my head occasional nodding off, I did truly enjoy it as a true musical and cultural experience of Venice.

Day Three in Venice was probably the highlight of my time with Marianne and Marco.  We did another Vaparetto boat trip to Burano, famed for its multi-colored painted homes and buildings in a quaint canal town atmosphere.  I did go a bit crazy with the photography.  An enduring memory of that part of trip is Marianne buying some small glass figures of candy in Burano, and she gave me some, which are placed on an end table in my living room.  I just have to make sure that any friends visiting me don’t try to eat it, if they are drinking and don’t pay enough attention ☺  Finally, the gold standard of all things to do in Venice came next, the Gondola ride!  We found a place to board one near the Hard Rock Café, and Marco and I took our place at the end of a long line of Japanese tourists, but Marianne talked to the Gondola worker at the beginning of the line.  I’m not sure at all at what she said, but before we knew, we were flagged to come forward and moved ahead of the Japanese, and settled into our Gondola.  An almost complete video document of the rise was made with my GoPro camera, and published on YouTube here:  http://www.youtube.com/watch?v=j3fNuhC8zUU  As typical and touristy the Gondola ride may sound, it is a great and fun experience, and well worth the price.  For us, to emerge from a small canal onto the Grand Canal with the vista of the Rialto Bridge in the background was almost too surreal and lovely to describe.
As we all know, all good things must come to end, but before we left the hotel, we went to a historic bar in Venice that we tried to go to before on Day One called Harry’s Bar, reportedly frequented by celebrities such as Ernest Hemingway, Charlie Chaplin, Alfred Hitchcock and Orson Welles.  I certainly considered ourselves in that esteemed category (!), so we had go and have their most famous drink, the Bellini.  We then picked up our bags from the hotel where Marianne gave me a sealed envelope, in which was a truly lovely note to express appreciation of our time together – I’m glad I didn’t read it there, and took a final Vaporetto ride to the Piazzale Roma bus station, where Marianne and Marco would take the bus to the airport, and I would stay in a different hotel in Venice, before my flight to Zurich the next morning.  It was definitely a little sad to say goodbye (I choked up), but we are destined to meet up again for another fun trip soon.  If we want to meet on a new continent, who knows – maybe we can meet in South America or Africa:  any interest in Morocco, South Africa, Brazil or Costa Rica, M&M?

Maybe for long-term goals, yes…  I would be happy to see them soon anywhere, even if it’s in their hometown of Schiedam ☺  Cheers and hugs to my fellow travel enthusiasts M&M, from your enduring friend always….Ray


Ray Houdtzagers, PMP
Portfolio Manager, Project Management at American Management Association
Greater New York City
http://playbook.amanet.org/author/rhoudtzagers/

Opeens herinner ik het me weer. Berlijn 25 jaar geleden.

De Berlijnse metro bereikt het station Potzdamer Platz dat nu vol staat met reizigers. Vijfentwintig jaar geleden reed de metro dit station zachtjes voorbij. De kiosken waren dichtgetimmerd, het licht was gedempt, niemand kon dit station in of uit: het was een spookstation. Boven stond de muur die tussen 1961 en 1989 de inwoners van Oost- en West-Berlijn scheidde. Beneden waren de metrolijnen net zo onverbiddelijk gesloten. In het weekeinde van 8 en 9 november 2014 is er van die rauwe wereld weinig meer te merken. Berlijn viert feest. De stad viert de 25e verjaardag van de val van de muur.

Donderdagavond 9 november 1989 op naar Berlijn

Op donderdagavond werd bekend gemaakt dat de grensovergangen van de DDR open zouden gaan. De glasnost (openheid) en perestrojka (hervorming) van de toenmalige president Gorbatsjov van de Sovjet-Unie gaven al enige tijd het gevoel dat er een verandering op komst was in het communistische Oostblok. Toch verraste de mededeling dat ‘de muur viel’ iedereen, volgens mij zelfs de partijbonzen in Oost-Berlijn. De beelden van de Oost- en West-Berlijners die elkaar om de nek vielen bij de eerste vrije grensovergang Bornholmer Straße die avond van de 9e november, staan menigeen op het netvlies gebrand.

Op de redactie van de Nieuwe Vlaardingse Courant waar ik toen werkte, beheerste dit nieuws ook de gesprekken. Mijn collega Robert en ik besloten de eerste de beste trein naar Berlijn te nemen. Dat kon trouwens gewoon vanaf station Schiedam Centrum. Hoek van Holland-Moskou, met als één van de tussenstations Berlijn! Zes uur later liepen we vanaf het Hauptbahnhof een heksenketel in. Ik heb nog nooit zoveel, overigens lege, flessen champagne gezien. Die beheersten het straatbeeld, net als de Trabantjes die sputterend en grote rookwolken spugend in West-Berlijn juichend werden ontvangen.

Checkpoint Charlie

Nog diezelfde avond gingen we natuurlijk naar Checkpoint Charlie. Op de muur zaten Berlijners. In de strook niemandsland richting Oost-Berlijn stonden de soldaten nog opgesteld. Geen mens die over de muur sprong en niemand haalde het toen in zijn hoofd om in de muur te gaan hakken. Ik weet nog dat ik er niet gerust over was of de soldaten rustig zouden blijven en niet zouden ingrijpen. Bij de officiële grensovergangen was het echter dringen. Daar liepen de ‘Ossi’s’ in rijen dik naar het Westen. Robert en ik wilden juist naar Oost-Berlijn. Hoe zou het er daar uitzien? Wat zouden we daar aantreffen? Die tegendraadse houding hebben we geloof ik, beiden nog steeds. Zo kwam het dat we ons paspoort aan een verbaasde grenswacht lieten zien. Ook moesten we Oost-Duitse Marken kopen. Die avond stonden we aan de toog van een lege Kneipe. Behalve de barman was iedereen zich op de Kurfürstendamm aan het vergapen aan de etalages. Ook voor de electronicazaken stonden dikke rijen, herinner ik me. 

Het was een onvergetelijk weekeinde in 1989. 

De uitgelaten sfeer, maar ook de onverzettelijkheid van de Oost-Duitse soldaten, die die eerste dagen gewoon de muur bleven bewaken, is me altijd bijgebleven. Terug naar huis waren de treinen overvol en moesten we zes uur staan in het gangpad. Misschien dat we zo onder de indruk waren van het geduld van de Oost-Berlijners die 28 jaar lang moesten wachten op hereniging met het thuisfront, maar de tijd vloog om.

25 jaar later 
Datzelfde bedenk ik me terwijl ik 25 jaar later bij de Brandenburg Tor sta. Waar is de tijd gebleven? Samen met Susan vier ik het 25-jarige jubileum mee, samen met talloze andere bezoekers. Op de Pariser Platz wordt op een megascherm een filmpje vertoond. Kennedy, Gorbatsjov, Reagan, Honecker en een jonge Willy Brandt; in een rap tempo gaat de hele Koude oorlog voorbij.

Beelden van de persconferentie van die 9e november 1989 worden vertoond. Journalisten vragen aan een partijbons wanneer de grenzen dan opengaan. Wanneer het antwoord ‘Sofort, unverzüglich’ op het scherm vallen, gaat er een luid applaus op.

Het valt ons op dat er veel Duitsers zijn; de geïnteresseerde toeschouwers zijn niet alleen toeristen. Ik spreek een man aan. Hij komt met zijn vrouw uit Beieren. Destijds gebeurde ‘Die Wende’ zo plotseling, ze konden niet geloven dat het echt ging gebeuren. In oktober 1989 had er nog een familie bij hen aangeklopt voor hulp. Gevlucht uit Oost-Duitsland. De man was er een vermogen voor kwijt. Een maand later waren de grenzen open. Die familie woonde trouwens nog steeds bij hen. Dit jubileumweekeinde wilde het paar wel meemaken in Berlijn. De sfeer was wunderschön. Ze fietsen weg op de FriedrichstraBe.

Langs de rijen ballonnen die dit weekeinde de plaats markeren waar de muur heeft gestaan. Achtduizend ballonnen staan er. Het is een reeks die niet te bevatten is. Zondagavond 9 november worden de ballonnen opgelaten en is ook die symbolische muur geslecht.

Struiken met thee als bolletjes groen om ons heen

We zijn nog geen vier dagen in Maleisië en hebben het idee dat we al weken onderweg zijn. Eigenlijk doen we teveel, dat weten we allebei. 's Avonds nemen we ons voor dat we de volgende dag rustig aan doen, eens gaan zitten op een terras en gewoon een middag om ons heen kijken. Maar ja, misschien kennen jullie ons en dat weet je het antwoord!

Dit is geen Europa!
Heerlijk is het om met een auto weg te rijden van Kuala Lumpur vliegveld. De weg is goed, de aanwijzingen zijn prima en de medeweggebruikers houden zich aan de regels. Een tinteling zit in de onderbuik; je rijdt hier toch maar in hartje Maleisië. Aan weerskanten van de weg staan palmbomen en als we een vrachtwagen met durians (die grote stekelige vruchten) naderen, ruiken we al honderd meter van tevoren die indringende lucht. Dit is geen Europa!

Over highway 1 rijden we van de hoofdstad naar Cameron Highlands. Een vaste pleisterplaats voor bezoekers aan Maleisië. De man van Avis adviseerde ons een bepaalde route en daar zijn we heel blij om. Kronkelend gaat de weg omhoog en dan weer steil naar beneden.

Een enkele keer schrikken we ons een hoedje omdat een tegenligger zo gek is om in te halen op die smalle weg. Toeterend voegt Marco zich in het verkeer. Zijn Aziatische aard komt aardig naar boven in dit deel van de wereld. Waar ik luid schreeuwend protesteer tegen die waaghalzen, haalt hij nog maar eens zijn schouders op. Het ging toch goed?

Cameron Highlands
Na ruim drie uur rijden komen we in Tanah Rata aan, een lintbebouwing tegen de achtergrond van frisgroene bergen. Er zijn veel toeristen en daar is het stadje goed op voorbereid.

Deze stad valt nog mee, maar een stukje verderop ligt Birchang waar projectontwikkelaars de ene na de andere flat neerzetten. Over een paar jaar is er waarschijnlijk hier  niet veel meer over van die oorspronkelijke schoonheid van de streek. 's Ochtends maken we een wandeling langs een theeplantage. Cameron Highlands is beroemd om de thee en ook om de aardbeien. Vogels fluiten, een salamander rent weg, de struiken met thee zijn als bolletjes groen om ons heen. Het is prachtig.

Georgetown
De volgende dag rijden we door naar het eiland Penang, waar we in Georgetown een hotel vinden. In de reisgids staat dat de meeste toeristen naar Penang komen. Je hebt er koloniale gebouwen, stranden en natuur.

Het is er ook een wirwar van straatjes, aan de plint hangen grote reclames voor de winkeltjes die van onder tot boven met koopwaar staan. Pas als je naar boven kijkt, naar de gevel, zie je hoe mooi de stad is.

Al lopend krijgen we een doel. Eten in 'The best seafood restaurant in town'. Hongerig kijk ik naar de stalletjes waar allerlei lekkernijen worden aangeboden voor weggeefprijsjes. Marco heeft zijn zinnen gezet op vis en zet de pas erin. We lopen vervolgens op wegen waar geen voetgangers mogen komen, althans dat maak ik op uit de gebaren van de bromfietsers die ons tegemoet rijden.

Maar na een dik uur wandelen komen we bij het restaurant. Gesloten. Het ziet er leuk uit, nou ja, je kent die Aziatische restaurantjes wel met plastic stoeltjes, een soort tupperwarekommen op de tafel voor de soep. Een taxi brengt ons weer terug naar de bewoonde wereld ("zijn jullie helemaal uit Georgetown komen lopen?'’).

Eten bij een Food court
Bij een Food court hebben we uiteindelijk onze honger kunnen stillen. Vis met rijst, een salade die ik niet durfde te eten en bintang bier. Een goed concept trouwens: rondom een groot aantal tafels staan kraampjes waar je eten kunt bestellen. Je kunt ook bij verschillende kramen wat uitkiezen. Het eten komen ze vervolgens bij je tafel brengen en afrekenen. Wij waren voor drank en eten nog geen 12 euro kwijt!

Op naar pulau Banding
Eerder hadden bedacht dat we twee dagen in Georgetown zouden blijven, maar we beseften dat we natuur om ons heen wilden, geluiden van dieren. En zo trokken we dag vier er weer op uit: richting de Thaise grens naar pulau Banding midden in het Belum rainforest. Het schijnt dat hier neushoornvogels zijn, de Maleisische sun bear, olifanten, tijgers en neushoorns om maar wat te noemen. Ik heb ze nog niet gezien. Vanmiddag nemen we op het terras van dit ecohotel een glaasje van het een of ander (hebben ze drank?) en kijken uit over het meer.

We zitten!

Buitenkans, mijn hemel, dat heeft ons leven gered

Kuala Lumpur

Het was voetje voor voetje schuifelen op de pasar in Kuala Lumpur. Voor 1,25 euro kon je er een nieuw hemd kopen of een shawl om je haar te bedekken. Tassen van 'Gucci' lagen ook voor weggeefprijsjes op deze markt. Natuurlijk was er ook voedsel verkrijgbaar: een immens grote pan met het zacht gestoofde vlees rendang stond er bijvoorbeeld, net als karretjes met cjendol. Kortom, het was er heerlijk. 

Opeens vroeg een jonge vrouw 'Of zij ons een vraag mocht stellen'. Een cameraman stelde zich een paar meter verder strategisch op. "Vinden jullie het goed als ik over het neergeschoten vliegtuig van Malaysian Airlines begin?" Opeens daagt het ons. We worden geinterviewd door een journalist van een (plaatselijke?) televisiezender. Haar vraag maakt heel wat bij ons los.

MH17

Wij kregen het nieuws te horen nadat we vrijdagmorgen om 05.30 uur waren geland in Beijing, een stopover in onze reis naar Maleisie. Marco's mobiele telefoon haalde piepend in korte tijd tientallen berichtjes binnen van ongeruste familieleden of vrienden. Nina belde ook gelijk op terwijl ik nog voor de Chinese douane stond. Voor ons bracht dat telefoontje opeens een heel gemene wereld binnen. Dat het leven van burgers door terroristen zo bruut kan worden beeindigd, is vreselijk. Wat is er met die mensen gebeurd in dat toestel? Zouden ze hebben geweten dat het over was? Zouden ze nog afscheid van elkaar hebben kunnen nemen? 

In het levendige Beijing

Verschoond van wifi in dat ontzettend mooie en levendige Beijing hadden we eigenlijk geen idee van wat er nu precies was gebeurd. Op een terrasje waar allerlei whats appjes binnen kwamen, kwamen de feiten naar boven. Uitgebreid hebben wij dit vreselijke nieuws die dag nog vaak besproken. Toen die verslaggeefster ons een dag later in Kuala Lumpur enigszins overviel, kon Marco dan ook met een goed geformuleerde overwegingen komen. Hij vertelde dat wij ook in dat vliegtuig hadden kunnen zitten. 

Wij zijn diezelfde dag een uur later van Amsterdam vertrokken. Dat latere vliegtuig maakte namelijk een stop in Beijing en wij vonden dat toch wel een leuke buitenkans om ook mee te maken.

Buitenkans, mijn hemel, dat heeft ons leven gered. En als je weet dat we enkele dagen voor vertrek hebben geboekt, heel snel en op het gevoel. Wanneer zouden we misschien ooit de kans hebben om in Beijing rond te kijken? Die nieuwsgierigheid heeft er dus toe geleid dat we een uur later over het Oekrainse luchtruim vlogen, veilig en onwetend over de ramp die zich daar iets eerder had afgespeeld. 

Het maakt dat we nog intenser genieten, dat we nog blijer zijn met alles wat we meemaken en ons nederig en schuldig voelen omdat we zo blij zijn dat we er nog zijn.

Omdat we nu - zaterdagmiddag Kuala Lumpur-tijd - op onze hotelkamer meer nieuws krijgen over de details van vlucht MH17,  krijgen we het gevoel dat er een engeltje (en die hebben we niet gevoeld, Jeroen!) op onze schouder heeft gezeten. En ben ik de enige die de beelden eigenlijk niet wil zien? Wat moeten familieleden van de overlevenden wel niet doormaken? Denkt iemand daar aan? Hoe ver moeten we gaan met het duiden van nieuws? Moet een journalist alle eventuele gruwelijke details brengen? Dan denk ik maar snel weer aan die herdenkingsmuur bij shoppingmall Pavillion hier in KL waar mensen van allerlei gezindten en afkomst een kaartje ophangen om hun medeleven te betuigen. En vol dat die hing!

Srecna Nova Godina!

Milan, de vriend van Nina, is Servisch. Ze gaan al een hele tijd met elkaar om, na Pasen en Kerst al een keer gezamenlijk gevierd te hebben is het nu de beurt om Nieuwjaar op z'n Servisch te vieren bij hun thuis te vieren. Hou je vast.

Eerst een glaasje slidovich

We zijn redelijke eters en we houden best wel van een lekker wijntje of ander alcoholisch versnapering maar dit was toch wel een klasse hoger dan dat we gewend waren.
We waren zo rond de klok van 6en uitgenodigd. Na een hartelijk ontvangst van Mama Maria (de moeder van Milan) kwam de slidovich op tafel. Een goede manier om alvast in de stemming te komen en het lichaam al langzaam te laten wennen aan datgene wat komt.
De slidovich die we dronken is niet dat goedkope scherpe spul wat je soms wel eens voorgeschoteld krijgt bij een Balkan restaurant. Nee dit goedje is strogeel, boterzacht maar van een gevaarlijke hoeveelheid alcohol voorzien. Je proeft het niet maar ik schat het toch wel zo op een % of 40. De slidovich komt uit een plastic fles en wordt daarna in een mooie karaf uitgeschonken. Waar het vandaan komt weet ik niet maar het smaakt heerlijk. Doe mij er nog maar een, niet dat je dat hoeft te vragen want voordat je ook maar de onderkant van het glaasje ziet is hij al weer vol. Gewoon je hand op de bovenkant van het glaasje houden is (soms) voldoende om aan deze alcohol aanval te ontkomen maar is geen garantie.
Vrolijk gaat de fles door het gezelschap. Geen nootjes of ander gedoe hier. Iedereen wacht totdat de magische woorden klinken. We kunnen aan tafel.

Aan tafel!

We zijn met 12 man/vrouw, en de tafelschikking wordt door Mama Maria bepaald. Met elan begeleidt ze iedereen naar haar/hun stoel en snel is ze weer op weg naar haar heiligdom... de keuken. Noem het ouderwets, niet van vandaag maar er komt geen man in de keuken. Als ik maar een voet in de keuken zet word ik kordaat naar mn plaats gewezen. Niet doen dus.
De keuken is overigens hooguit 2 meter breed en 4 meter lang. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen om zoveel eten klaar te maken is voor mij een raadsel maar laat ik niet op alles vooruit lopen.


Eerst gaat Mama Maria voor in het gebed, een mooie traditie. Ik versta geen Servisch maar de woorden zijn zoals altijd zorgvuldig gekozen en het klink prachtig en voornaam. Maria is klaar, ze knikt naar iedereen, en iedereen knikt en mompelt instemmend, soms een kruisje makend en hup daar gaat ze weer. Een goed moment om de glazen te vullen, er komen flessen rode en witte wijn tevoorschijn die allemaal hun plaats vinden op tafel.

We beginnen met wat brood begeleid met wat de italianen anti pasti noemen.
Naast het gesneden brood komen er zeker  vier schillende soorten brood nog langs. Gevuld met kaas, gehakt, spinazie etc. Daarnaast 2 grote borden met allerlei soorten worst, gevulde paprika, ham. En volle schalen met marcedoine salade. We hebben dit al eerder meegemaakt en we trappen ditmaal niet in de val.. rustig aan met de eerste ronde. Hoe lekker het allemaal ook is, laat je niet verleiden om meer te nemen dan een paar stukjes. Eet je niet vol!

Natuurlijk worden de glazen gevuld, op de achtergrond (nou ja) klinkt Servische muziek, de kachel staat hoog, het is gezellig. Serven hebben de neiging om luid te praten, dit gezelschap is hierop geen uitzondering. Men overstemt elkaar luidkeels, van de ene zijde van de tafel wordt naar de andere gesproken en iedereen praat natuurlijk door elkaar heen. Kortom.. chaos maar dat maakt het juist zo leuk. Ondertussen blijft men vrolijk doorschenken.. Niet alleen vis moet zwemmen. Over vis gesproken... het gaat hier maar om 1 dier. Varken.. Serviers houden van varkens, groot klein maakt niet uit als ze maar gegrild zijn of op een ander manier klaargemaakt. Dit beestje staat stijf op nummer 1, op ruime afstand gevolgd door, vanavond dan, eend.

Maar eerst soep. Een stevige dikke volle goulash soep wordt opgediend. Mama Maria vraagt je bord en zij bepaalt hoeveel je krijgt. Protesteren heeft geen zin de borden worden vol voor je neergezet. De smaak is geweldig,  zo vol, dit is een maaltijdsoep van jewelste en het staat als een huis in je maag.

Tijd om even bij te komen met een glaasje. De borden worden snel naar de keuken gebracht, de dames trekken zich terug in de keuken en tijd om plaats te maken voor het volgende gerecht. Een schaal varkensvlees wordt opgediend, stukken vlees met een heerlijk krokant vel, knapperig en het smelt in je mond. Het vlees is zacht en heerlijk gegaard. Perfecte licht zoete aardappelen staan ernaast, een geweldige combinatie. Ook de eend smaakt heerlijk. Groente heb ik niet gezien, men houdt niet zo van groen denk ik.

Hou nog een gaatje vrij want de koffie volgt snel. Schalen met chocoladetaart, stukken vijgentaart staan voor je. Je wil alles proeven, zo heerlijk, alles is huisgemaakt, loeivers en vol en romig van smaak. Het kan niet op, het blijft gezellig en iedereen let opelkaars bord om te controleren of je wel alles op eet. Er heerst een aimabele sfeer, er is ruimte en tijd om grapjes te maken over elkaars postuur en conditie.

De tafel blijft de centrale plek in het huis. We blijven lekker zitten. Tijd om foto's te maken. Iedereen maakt foto's van elkaar en wisselt van positie en gezelschap. De sfeer is van een ontwapende openheid en vriendschap.

Ik heb de tv een tijdje met een oog in de gaten gehouden. Een groot orkest (mannen) speelt en zingt traditionele muziek, in de loop van de avond verschijnen er dames op het toneel die al dansend en zingend mee doen en net zo snel weer verdwijnen. De mannen zijn zo om een uur of 11 stomdronken, er wordt gelald en petten staan scheef, en er komt nauwelijks muziek uit. Zelf een locale tv-zender durft dit hier niet uit te zenden. In Servie vindt men het prachtig.


Voordat we het weten is het twaalf uur. We tellen nog net de laatste 10 seconden af en vallen in elkaars armen. Er wordt gezoend en(natuurlijk) geproost, we schenken de glazen nog maar een keer vol. De muziek gaat harder, tijd om te dansen en het nieuwe jaar in te luiden. op de sokken wordt gedanst. Een onnavolgbaar voetenwerk volgt op opzwepende muziek.

De volgende morgen moet iedereen weer vroeg op dus na een uur of een vertrekt iedereen weer huiswaarts. Vermoeid, een volle buik en met tuitende oren gaan we huiswaarts. We krijgen nog een paar dikke zoenen voor onderweg en een bak vol met overgebleven lekkers voor morgen mee.









Wat een goed begin van 2014!