Merry Christmas

Eerste Kerstdag

Wat een heerlijke dag! Op Eerste Kerstdag werden we wakker gemaakt door de vele witte kakatoes met gele kuif die hier rond de camping zwermen. Onze Australische buren waren al naar de ochtendmis. Gisteravond nodigden ze ons uit voor een potje kaarten. Natuurlijk gingen we bij de eerste schemering, toen hun kinderen op bed lagen, met ons campingstoeltje en een fles bubbels naar de buren. Deena en Mark waren samen met haar ouders John en (and this is mine) Rosebell naar het National Park The Grampians gegaan om daar Kerst te vieren. John leek wel enigszins op Santa Claus. Een baard, brilletje, grote buik en daarover gekleurde bretels. Het verbaasde ons niets dat hij in hun woonplaats Victor Harbour, onder Adelaide, ook vaak voor de Kerstman had gespeeld. Een excentrieke man, die na zijn pensionering bijen ging houden en aarbeien kweekte. Hij verloor telkens met kaarten trouwens. Het ging hem duidelijk meer om de sfeer en de gezelligheid dan om het winnen. Eerder die dag was hij ook al bij ons langs geweest voor een 'small talk'. We kregen subiet zijn telefoonnummer voor als we in de  buurt kwamen. Het beste was om rond het avondeten te bellen dan konden we nog mee-eten.

Het verbaast ons steeds: veel Australiërs zijn ongelooflijk open en gastvrij. Eerst kregen we een uitnodiging om de kerst door te brengen in het guesthouse van een stel op de camping in Melbourne en nu deze uitnodiging weer.

Wandeling naar The Pinnacles

Tijdens onze wandeling door het Nationale Park The Grampians vandaag werden we ook voortdurend begroet met 'Merry Christmas!'. Terwijl iedereen zich staande probeerde te houden op een miniem stukje rots dat een pad zou moeten zijn, klonk nog de hartelijke begroeting. Een waanzinnig mooie beklimming trouwens. We hadden een wandeling uitgekozen - waarom nemen wij dan toch altijd de langste overigens? - van circa tien kilometer. De tocht was echt heel goed uitgezet. Het merendeel ging over rotspartijen waarbij een pijl de juiste richting aangaf, maar soms was er ook een leuning aangebracht waaraan je je omhoog kon trekken. De beloning was een droge waterval, wat wil je met die hitte hier, maar ook een look out over Victoria valley. Wij werkten ons puffend en steunend omhoog, gelukkig dacht ik nu niet meer aan die tientallen muggenbeten op mijn benen. Mijn gezicht leek te exploderen in die brandende zon en met Nina's waarschuwingen in gedachten smeerde ik maar weer braaf mijn gezicht in met factor 30. 

Af en toe zag je een salamander wegschieten, maar veel dieren zagen we daar niet. We liepen af en toe gelijk op met een stel dat uit Maleise kwam. Zij liepen heel irritant lichtvoetig met teenslippers over die rotsen. De man sprong gewoon met zijn slippertjes hup hup naar beneden. Maar ja, zij bleken een korte route te lopen gelukkig. Bij de parkeerplaats aangekomen bleek dat we een andere afslag hadden genomen. Onze auto stond aan de andere kant van de bergkam. We waren inmiddels zo'n vier uur onderweg en hoewel we genoeg water bij ons hadden, kregen we hallucinaties van koud bier en een milkshake. (We hadden voor lunch een christmas fruit mince pie haha). Gelukkig zag ik het stel uit Maleisie weer en ja hoor zij wilden ons wel bij de juiste parkeerplaats afzetten. Er zijn overal aardige mensen! Op de camping bleek de Nederlandse eigenares - van Halls Gap Lakeside tourist park http://www.hallsgaplakeside.com/ - ook een middag vrij. Het bier en de milkshake komen nog wel een andere dag. Het kopje thee smaakte ook heerlijk. Morgen trekken we weer verder. We gaan omhoog, richting  Brisbane. Onderweg bezoeken we nog één van de goudzoekersstadjes die je hier veel hebt. Begin 1900 werd in dit gebied veel goud gevonden. Ben benieuwd. Nu eerst genieten van het kampvuur in het halve olievat dat we hebben gemaakt. 

Merry Christmas!

Kerst in the outback

The Grampains.

Het is Kerstavond. De camper staat op een schaduwrijke plek, de koelbox zit vol - voor de helft overigens al met ijsblokken - en aan de campingstoelen heb ik slingers gehangen. Ingrediënten voor een luie Kerstavond zou je denken. Maar we logeren momenteel in The Grampians, het grootste Nationale park van Victoria, Australië. Prachtig, met rotsformaties, watervallen en uitkijkpunten die alleen bereikbaar zijn via een rotsachtig pad.

Daar willen we natuurlijk de zon onder zien gaan. Kerst in Australië. Het is dat je af en toe Jingle Bells hoort en in sommige stadjes enkele strobalen zijn gebruikt om een kersttafereel uit te beelden, maar anders doet de sfeer her in niks aan Kerstmis thuis in Nederland denken. Het is heerlijk om met een camper rond te rijden.

Soms denken we van tevoren ergens twee nachten te blijven, maar dan is het ochtend, zijn we uitgerust en pakken we alweer de kaart om een route uit te stippelen. Dat heeft ons tot nu toe gebracht langs de kust onder Sydney, dwars door de Snowy Mountains, in Melbourne, op Phillip Island en nu dan het binnenland in.

Philip Island, eiland van de pinguins

Het rijden met de camper bevalt ons goed. Onderweg kijken we om ons heen. De natuur is hier zo overweldigend. In Boomtoppen zie je als je geluk hebt de Koala's zitten.

Een kangaroe hupt gauw het bos weer in en in dit park lopen ook die enorme emoes rond.

De dieren maken het verschil ten opzichte van Europa. Daaraan merk je dat je niet in Duitsland of Italië bent. Neem nou Phillip Island, het lijkt op Texel met de duinenrij en schapen langs de weg. Maar aan de waterkant staan pelikanen, in de lucht scheren papegaaien in bonte kleuren langs de je hoofd. Het meest bijzondere was de Pinguin Parade. Bij zonsondergang komen piepkleine pinguins aan land om de nacht door te brengen in de duinen. Opeens zie je groepjes pinguins opduiken, waggelend werken ze zich door het zand en ze gooien zich gewoon op het gras en werken zich - best wel snel - een weg naar boven. De bezoekers zitten op een tribune langs de zee.

Omdat we nog niet wisten hoe leuk we de parade zouden vinden, ergerden we ons aan de mensen om ons heen. Popcorn etend, duwend, precies voor je neus gaan zitten op het laatste moment. Het was een Pathé-bioscoop voor een matineevoorstelling. Toen kwamen de pinguins! Het was net een invasie, op verschillende plekken kwamen groepjes aan wal. Vanaf de tribune was een plankier gelegd waarop je de pinguins helemaal kon volgen op hun weg naar hun nesten bovenop het duin. De kleintjes maakten toch een lawaai. Het was een gekrakeel van jewelste.

En dan heb ik het niet gehad over de mensen die we ontmoeten. Tjonge, van de vriendelijkheid kunnen we in Nederland nog wat leren hoor. Ik raakte in gesprek met Lynn, die de dag doorbracht in een camper in Melbourne omdat ze de volgende morgen om 05 uur moest werken in de buurt. Ik liet haar mijn plastic champagneglas zien dat we hadden gekocht om niet de wijn uit de plastic campingbekers te hoeven drinken. Even later kwam ze twee kristallen wijnglazen brengen.

Je begrijpt dat de fles snel leeg was. Het was op dat moment bloedheet in Melbourne en het was heerlijk om zittend in de schaduw met elkaar over van alles en nog wat te praten. Ze nodigden ons uit voor een verblijf in hun guesthouse. Alleen met Kerst waren ze naar familie. Met Boxing Day, onze Tweede Kerstdag, waren ze wel vrij en konden met ons een wandeling door de Dandenongmountains maken. Helaas waren wij al in de tussentijd een heel andere kant op gereden en terug keren is geen optie. Zo komt het dat we in The Grampians zitten met de kerst. Morgen gaan we een lange wandeling maken, vroeg op, veel water mee en de droge boterhammen die nog resteren na ons kerstontbijt. Volgend jaar vieren we weer Kerst thuis!