Een paar dagen New York is al een spannend vooruitzicht, maar een afspraak met een New Yorker maakt een bezoek aan The city that never sleeps extra bijzonder. Na een paar dagen samen heerlijk door de stad struinen was het dan zaterdagmiddag. Om half vijf hadden we een afspraak bij de fontein in het park voor City Hall met Ray Houdtzagers. Marco en ik hadden hem ontmoet in de trein van Bandung naar Yogyakarta in december. Zijn ouders maakten een sentimental journey door hun geboorteland Nederlands-Indië en hij vergezelde hen. We waren de enige reizigers in de coupe op een treinreis die zes uur duurde dus we waren al gauw in gesprek.
Ruud, Marianne en Ray.
Ruud en Marianne hadden tot de onafhankelijkheid van Nederlands-Indie daar gewoond. Nu, na zo’n vijftig jaar, waren zij terug. Jakarta was vreselijk, vond Ruud, die met weemoed terugdacht aan de fraaie instrastructuur van de stad. Een heel verschil met die wirwar aan auto’s, brommers en andere vervoermiddelen die allemaal door de binnenstad van die miljoenenstad krioelen. In de trein hadden zij uitzicht op de Preanger en dat bracht prettige herinneringen naar boven. We maakten ook kennis met hun zoon Ray, die weliswaar in Leiden was geboren en de Nederlandse taal wel begreep maar niet sprak.
Marco en ik kletsen nog wel tegen lantaarnpalen, vooral als we gedestilleerd op hebben, dus spraken we al gauw in een Engels mengelmoes met elkaar. Op een klein stationnetje voor Yogya stapten zij uit, tot het laatst toe zwaaiend tussen alle handelaars door die op het perron schalen etenswaar, varierend van kippekluiven, eendeneieren tot gebakken nasi in bananenbladeren, aanbieden.
Twee dagen later kwamen we elkaar weer tegen in de kraton van de sultan van Yogyakarta. Het was een weerzien met oude vrienden.
Terug in Nederland hielden we via e-mail contact met elkaar. Ruud en Marianne wonen in Florida en Ray in – je raadt het al – New York. Toen hij in een mail schreef dat we het zeker moesten laten weten als we ooit eens die kant op kwamen, schreven we beschroomd terug. Toevallig komen we binnenkort! En zo hadden we een afspraak bij het stadhuis in lower Manhattan.
Brooklyn Bridge
Vooraf had hij ons gevraagd of we naar de High Line wilden met hem of lopend over de Brooklyn Bridge naar Brooklyn en daar een restaurantje opzoeken. De High Line kende ik van een vorig bezoek aan de stad; als toerist kom je echter niet zo snel in Brooklyn en zo was de keus snel gemaakt. Aan het einde van die zaterdagmiddag was het druk in het parkje bij City Hall, maar Ray herkenden we al snel. In zijn felgele jack sprong hij er uit. Vreemd is het dat je iemand zo kort kent, maar dat hij zo vertrouwt is!
Al pratend liepen we – samen met talloze andere toeristen, fietsers, joggers, families – over de brug. Ray vertelde over zijn werk, bij een kantoor dat aan Times Square staat. Waarschijnlijk is hij de meest gefotografeerde persoon daar, vertelde hij, met een bureau aan het raam waarop 1 van die waanzinnige reclames staat. Dagelijks pendelt hij heen en weer van zijn appartement in New Jersey naar het werk in hartje New York. Wie jaloers is, moet weten dat hij zeker zestig uur per week werkt, en maar voor veertig uur betaald krijgt. En omdat hij al vijftien jaar bij deze baas werkt, wat een unicum schijnt te zijn daar, heeft hij recht op meer vrije dagen. Zeker een stuk of zeventien!
In de wijk Brooklyn vroeg hij of we voorkeur hadden voor een bepaalde keuken. Hij haalde een keurig mapje tevoorschijn met recensies van restaurants in verschillende buurten en een afdruk van Google Maps met de route er naar toe. Zijn voorstel om te gaan eten in een Mexicaans ‘roof top’ restaurant aan de waterkant met uitzicht op de skyline van Manhattan, vonden we natuurlijk top! In een wijk langs de industriele havenkant, die waarschijnlijk over drie jaar een hotspot is - want ontdekt, zit Alma.
Alma is brooklyn's finest
Alma is a landmark in the New York dining scene. Built from the ground up, handcrafted by the four owners, each of the three floors offers a unique atmosphere. In 2002, Alma opened its doors under the auspice of Chef Gary Jacobson. Carrying on his tradition, Chef Hans Dannerhoj continues to create sophisticated and memorable cuisine. Guests flock to the roof deck year-round for brunch and dinner. The roof deck is heated in the winter and open air in the summer with unrivaled panoramic views of Manhattan. From the second floor dining room or the deck the sunsets captured at Alma are like no other.
Aan de bar zat Kirstie Alley volgens mij, te flirten met de barman. Dit was een cafe waar de jonge bewoners uit de buurt de zaterdagmiddag uitluiden. Ray regelde een tafel op de bovenste verdieping waar we na een uurtje borrelen konden gaan zitten. De zon ging net onder en het uitzicht was wonderschoon. Pas vanaf een afstandje kun je de muur die de wolkenkrabbers vormen pas goed aanschouwen. Een heerlijke margarita en brood met de lekkerste guacamole die we ooit hebben geproefd, waren onze starters. De porties in Amerika zijn gigantisch. Het is niet vreemd dat burgemeester Bloomberg – overigens tevergeefs - bijvoorbeeld het grootste formaat frisdrank (soms wel een liter) wilde verbieden. Ook de gerechten op borden kunnen wij Hollanders niet aan. Marco en ik hebben ons best gedaan met een steak chili en fajita. Toch vragen ze aan ons altijd of het wel smaakte!
Op naar naar Greenwich Village
Ondanks dat het etentje in Alma onze dag al helemaal tot een succes maakte, duwde Ray ons in een taxi en bracht ons naar Greenwich Village. Hoewel we eigenlijk in een juichstemming waren – door goed gezelschap, een waanzinnig restaurant en lekker eten – zaten we in de taxi opeens in een filosofisch gesprek met de Egyptisch-Syrische chauffeur. Hebben wij weer. Hij was naar Amerika geemigreerd om zijn kinderen een beter leven te kunnen bieden. Die studeerden, hij had hier een mooi huis, zijn vrouw was tevreden, maar hier reed hij dan, op een zaterdagnacht, in een taxi in plaats met vrienden een lekker biertje te drinken. Het is hard werken, heel hard werken, hoorden wij. Ook Ray had zich afgevraagd hoe zijn leven zou zijn verlopen als hij niet op zijn derde naar Amerika was verhuisd maar in Nederland was gebleven.
Tijd voor ontspanning, zou je zeggen, nou daar was dan The Duplex!
The Duplex!
THE DUPLEX, New York City's world famous cabaret and piano bar, is located in the heart of West Greenwich Village in Manhattan.
The ever popular DUPLEX boasts a piano bar with open mic every night of the week, an upstairs bar and an intimate
off-Broadway cabaret theatre, all hosted by New York's friendliest staff.
In Greenwich Village, The Duplex Cabaret Theatre is experiencing a renewal..." Stephen Holden, The New York Times
Als trouwe bezoekers hingen we aan de bar, ondertussen luid meezingend met de Motown-songs die de pianist inzette. Doordat er zoveel talent in New York is op het gebied van toneel en zang, zijn er verschillende gelegenheden waar ‘a la improvise’ wordt gezongen. De barman van The Duplex ging ook achter de microfoon staan en vroeg of hij een lied aan iemand kon opdragen. Geen reactie. Was er dan niemand die iets te vieren had? Stilte. Nou ja, mensen die mij kennen houden hun hart al vast, want stiltes vind ik onweerstaanbaar. Daar zat ik alweer met een hand in de lucht. Wat ik dan te vieren had? De vriendschap tussen ons drieen, riep ik terug. Toen Ray het inmiddels geinteresseerde publiek vertelde dat wij elkaar drie maanden kenden, moest de barman vreselijk lachen. Toch droeg hij zijn nummer aan ons op en klinkend met onze glazen toostten Ray, Marco en ik op onze vriendschap.
Later die nacht namen we afscheid in de metro. Wij gingen uptown naar ons hotel aan de 35e straat en Ray hoopte de laatste bus naar New Jersey te kunnen halen.
Een memorabele avond met een goede vriend! Tot gauw, Ray.
Wil je ook zo'n mooie reis maken naar New York dan kunnen we deze eventueel voor je verzorgen. Vluchten, bijzondere hotels, een op maat gesneden programma, alles is mogelijk. Neem gerust kontakt met ons via viefevijftigersoppad@gmail.com . We kunnen je dan een passende aanbieding doen.
