Lapland III

Na drie dagen schemering was het gisteren opeens helder overdag. Dat betekent in Lapland dat het om 10.00 uur lichter begint te worden. Echt licht heb ik het hier nog niet gezien. De lantaarns blijven branden. Om een uur of 14.00 begint het alweer te schemeren. Op deze heldere dag besluiten we naar Ruka te gaan om te skiën. De andere gasten in Papin Talo, met wie we inmiddels goed omgaan, besluiten te gaan ijsvissen. Ook leuk, maar de brede pistes die feëeriek verlicht zijn de hele dag, trekken ons meer.

Dik gekleed gaan we 's ochtends op pad naar de bushalte, 900 meter verderop. Terwijl ik mijn handschoenen uitdoe om een paar foto's te maken van Marco in het bushokje, bevangt de kou me opeens. Ik word misselijk en de kou doet gewoon pijn aan mijn hoofd. De rest zit wel goed verpakt. Ik trek het kolletje maar over mijn hele hoofd heen en duik diep in mijn capuchon. Tjonge, dit is wel even wennen! 

In Ruka krijgt Marco bijna 2 uur privéles van skilerares Laura. Ik maak nog een foto en duik dan het eerste de beste cafetaria in bij de piste. Vanachter het raam volg ik Marco's vorderingen. Ik weet nog van mijn eerste lessen dat de heuvel waarop je start in het begin enorm hoog lijkt, maar dat je er later om lacht. Ik zie Marco netjes de eerste bochten maken. De twee dagen Winterberg zitten er nog goed in. Marco vond het skiën toen erg leuk maar hij had behoorlijk last van zijn enkel. Ook later dit jaar nog. Zo erg, dat ik een tijdje terug enigszins weemoedig bedacht dat de skiperiode voor mij voorbij was. Ik heb heerlijke jaren geskied met Conny, Margo, Marijke, Mieke, Marty en later ook met Sylvia. Daarna vond ik het fantastisch om te zien hoe Boris en Nina genoten van de sneeuw en van de wintersport. Samen met mijn moeder heb ik menig traantje langs de piste gelaten om de capriolen van die twee. Maar na het proefweekendje van Marco en mij besefte ik dat het skiën voor mij wel een gesloten hoofdstuk zou zijn. Ik had bijna mijn wintersportspullen bij het oud vuil gezet!

Omdat ik niet wist of Marco nog last zou hebben van zijn enkel, had ik nog geen ski's gehuurd. Wie weet vond hij het gewoon wel helemaal niks. Maar toen hij terug kwam na de les en ik die brede grijns zag, wist ik wel beter. En even later zoefden we samen de eerste helling af. Nou ja, wel in pflug, pizzapuntje. Voor mij betekende het heel veel: voor het eerst kon ik samen met de man van wie ik hou, de berg af skiën! Daar moet je blijkbaar 55 voor worden haha.

Het was heerlijk. De sneeuw was super en op de piste was het rustig. Ideaal dus. Het is wel bizar om bovenop de berg opeens een gigantische maan te zien. Om 14 uur ski je ook eigenlijk in het donker weer. Na een plaatselijke borrel in het dorp was het tijd om met de bus terug naar het hotel te gaan.

 Tijd om om te kleden was er trouwens niet. We konden nog wat eten maar toen stond de bus al klaar voor ons volgende uitje: snowshoe-hicking to the northern light. De bus zette onze groep af bij het nationale park een paar kilometer verderop en onder leiding van een gids, liepen we een berg op. De sneeuwschoenen onder. Hierdoor zak je niet weg in dat immens pak sneeuw wat er ligt. Met een lichtje op ons hoofd als een mijnwerker, vonden we onze weg door het bos.

 De omgeving was onwerkelijk. De bomen dragen volgens de gids soms duizend kilo sneeuw op hun takken. Het is ook gevaarlijk om erin te schudden, dus grapjes uithalen met degene die achter je liep was niet aan te raden. 

Bovenop de berg zou de kans groot zijn om het Noorderlicht te zien. De gids maakte een vuur om een bessenthee te koken. Wij hebben vooral verwonderd om ons heen gekeken naar het landschap met die vreemde gevormde obstakels erin en af en toe naar de lucht natuurlijk. Helaas was het bewolkt en hebben we geen spoor kunnen ontdekken van het Noorderlicht. Het schijnt echt ongelooflijk mooi te zijn. Sommige van ons hebben een app op hun telefoon waarmee ze de intensiteit van het Noorderlicht in de gaten kunnen houden. 

Tot nu toe was de lucht steeds dicht, zelfs al gaf de app aan dat het een 9 was die avond, dan nog zouden we geen glimp ervan opvangen. De gids vertelde dat een fotograaf eens naar die plek wilde om een bepaalde ster te fotograferen. Alle apparatuur stond opgesteld en de foto kon worden genomen, maar de fotograaf begon te mopperen omdat hij dacht dat het bewolkt was. Bleek het Noorderlicht als een wit gordijn te zijn op dat moment! Later kleurde het groen en blauw en wapperde het alle kanten op. Het kan dus in allerlei vormen en kleuren voorkomen. 

Hoewel we geen spoor hebben ontdekt in de lucht, was de wandeling heel bijzonder. Sneeuwschoenen, ski's en gisteren langlaufski's: we hebben al vele soorten schoeisel aangehad deze dagen. Morgen gaan we naar een restaurant een stuk verderop op voor het Kerstdiner met 'kick sledges'. Geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen! Ik neem mijn jurk en hakken mee in de rugzak die avond en trek mijn winteroverall maar aan. Die heb ik hier de eerste dag gekregen, samen met laarzen, sokken, wanten en een bivakmuts. De overall is zo groot dat die gewoon over je kleding aan kan. Het heeft ons warm gehouden op de slee tijdens de huskytocht en 's avonds op de snowmobile. Mijn hemel, ik zei nog wel thuis dat dit een rustige vakantie zou zijn maar wat hebben we al veel gedaan! 

Momenteel zitten we in het huis een beetje te lezen, praten, kortom te relaxen. Het is Kerstavond. Fijne kerst gewenst allemaal! 

Husky express

Een kilometer verderop langs het meer waaraan het hotel Papin Talo staat, bevindt zich Era Susi, een husky- en dierenboerderij. Susi is de naam van de eigenaar. Een kleine tanige man, met weelderige baard, een Davy Crocketmuts op, geheel in leer gestoken en nonchalant een mes bungelend aan zijn riem. Susi betekent in het Fins wolf. You get the picture? 

Susi heeft tweehonderd huskies in zijn kennels. Verder lopen er paarden, elanden, rendieren, lama's en gewoon ook schapen rond in een kraal. Marco en ik kregen een houten slee met zes huskies ervoor. We mochten ze knuffelen, kussen, aaien maar pas na afloop van de 20 kilometer durende rit. Nu stonden ze te blaffen en over elkaar heen te springen, vol ongeduld. Ik begon als rijder uit vrees dat ik anders niet meer zou durven. 

Maar het is hartstikke leuk! En eigenlijk vrij simpel om te doen. De honden gaan hun weg wel en met je gewicht zorg je ervoor dat de slee mee gaat naar links of rechts. Verder zit er een ijzeren staaf bij de voeten die als rem dient. Met de neus van je schoen druk je die wat naar beneden om af te remmen of je gaat er voluit op staan als je echt stil wilt staan. Wanneer je een heuvel op gaat, springt de rijder van de slee en helpt de honden de slee mee de heuvel op te krijgen. 

Het is een prachtige omgeving hier om met een huskyslee te rijden. Soms slingert de weg zich langs de bomen en voel je je James Bond in de achtervolging. Huskies kunnen wel 50 km per uur lopen. Met ons kwam het op ongeveer 30,35 km pu uit omdat de sneeuw vrij plakkerig is. 

Het is namelijk voor Lapland warm: zo rond het vriespunt, terwijl -20 gebruikelijk is in de winter. Ik vind het niet zo erg omdat ik een koukleum eerste klas ben. Daar had ik nu geen last van. We moesten vaak heuvel op en rennend en puffend duwde ik de slee - met Marco pontificaal op het rendierhuidje zittend - omhoog. We hebben dan ook snel gewisseld! Omdat de slee een vrij simpel ontwerp was, met twee houten latjes en daartussen een soort hangmatje waarin je kan zitten, waren de bulten in het wegdek pure aanslagen op je lichaam. 

Ook minder prettig was de lucht van de huskydrollen, die ze onderweg lieten  vallen. Tjonge wat stonken die. De honden gingen wel netjes een beetje buiten de rij lopen als ze moesten plassen of poepen, dat vond ik opvallend om te zien. Zonder te stoppen overigens! Na een zwaar stuk hielden we even een stop om de honden wat rust te gunnen. Sommige honden rolden om en om in de sneeuw. Huskies schijnen het al gauw warm te hebben. 's Zomers doen ze ook niet veel omdat ze slecht tegen hitte kunnen. Onderweg zag ik de honden vaak ook een hap sneeuw nemen. Na een stop staan ze echter al gauw weer te blaffen en springen omdat ze verder willen lopen. Volgens Susi lopen de honden circa 200 km per week. Onze rit van 20 km was een ervaring die ik niet snel zal vergeten. 

Lapland here we come

Het is even na drie uur ‘s middags en het is al aardedonker. Door het raam zie ik silhouetten van besneeuwde dennenbomen. Het is muisstil buiten. This is Lapland, baby!

Vannacht heeft Nina ons naar Schiphol gebracht voor de vlucht van 06.10 uur. Nog geen drie uur later zijn we van +12 naar -3 gegaan maar de overgang van de hectische Randstad naar de rust van dit natuurgebied net buiten de stad Ruka is vele malen groter. We verblijven in een soort pension met zes kamers waar we met de andere gasten de komende week regelmatig zullen optrekken. Ben benieuwd hoe wij het vinden dat excursies al zijn geboekt, de bus naar het stadje even verderop morgen voor rijdt en de maaltijden op vaste tijden plaatsvinden. Voor mensen die de afgelopen reizen de tas niet eens uitpakten omdat we de volgende dag toch weer verder zouden reizen en niet wisten waar we ons over twee dagen zouden bevinden, is dit wel weer heel anders!

Ons onderkomen, Papin Talo, wordt gerund door een familie die 28 jaar geleden in het toeristenvak is gestapt. En met succes, denk ik, want het bedrijf Ruka Safari bezit ook een gigantisch kantoor in Ruka. Met het organiseren van allerlei excursies hebben zij hun imperium opgebouwd. De prijzen liegen er trouwens niet om, tjonge wat is Finland duur. Een middag met husky’s op pad kost inclusief lunch dik 80 euro pp. Een nachtje slapen in een iglo, op een bed van rendiervel, kost 124 euro pp. Dat doen we maar niet, het ziet er wel spannend uit maar ik lig thuis al tegen mijn eigen ‘kacheltje’ geklemd en dan heb ik het net niet koud. Er staat ook alleen maar een bed in de iglo. Praktisch, of zo je wil niet romantisch als ik ben, bedenk ik dat er geen kastje of meubel te bekennen is waar je je kleding en bijvoorbeeld je bril of lenzendoosje kwijt kunt. 

In Papin Talo worden we welkom geheten door de dochter die met haar man en zus het bedrijf heeft overgenomen. Deze jonge vrouw, Hannah, vertelt dat wij dit huis als ons huis mogen beschouwen. Zo komt het dat ik nu met een kop thee, een schaal nootjes met krenten voor me zit te typen op de iPad. Ik heb geen idee hoe we de rest van de middag en de avond doorkomen. Is dat typisch ‘cityslicker’? Het nemen van rust, niets doen is ook een gave! 

Gelukkig is er voor morgen een lekker vol schema. Acht uur ontbijten, daarna het dorpje verkennen en alvast wat inkopen doen (vanaf kerstavond tot en met Tweede Kerstdag zijn de winkels dicht, hoorden we) en ‘s middags op pad met de sneeuwscooters! 

De omgeving is hier prachtig. Het gebouw staat aan de rand van een meer. Je kunt er omheen lopen, hebben we al gedaan natuurlijk. Marco en ik zijn de eerste dagen van onze vakantie altijd net twee duracellbeertjes, die blijven rennen. Ik geef het gewoon toe: zoals je merkt aan dit verhaal moet ik vreselijk wennen aan het tempo dat we hier in het noordelijke puntje van Finland hebben. 

Nee, dan het ritme van de Argentijnse tango! Dat is helemaal ons ding, bleek vorige week zondag in het Rotterdamse Oude Noorden waar we een tango-workshop volgden bij Cuartito Azul. Met tien andere stellen werd ons de eerste beginselen van de Argentijnse tango bijgebracht. Door twee heel geduldige leraren, die steevast complimentjes gaven hoe goed het wel ging, terwijl ik ons toch echt in de spiegelwand als twee stijve trekpoppetjes naar achteren zag stiefelen. ‘Niet telkens zo naar beneden veren’, was het tegen mij en tegen Marco: ‘je schommelt te veel met je schouders, ietsje rustiger maar jullie doen het hartstikke goed!’

Verwar Argentijnse tango niet met de ballroom-tango, dat hebben we vorige week ook opgestoken. De Argentijnse tango wordt veelal gedanst in Buenos Airos en in Montevideo (Urugay, overigens). Er zijn allerlei variaties op de dans en eigenlijk is niets verkeerd tenzij je het maar op de maat doet en met veel passie. Het was bijzonder om bijna een meter uit elkaar te staan en alleen met de handpalmen tegen elkaar aan gedrukt je ongelooflijk dichtbij elkaar te voelen. Het was, kortom, hartstikke leuk. We waren overigens met stip de oudste deelnemers aan deze workshop; de anderen waren zeker dertig jaar jonger haha! In de danszaal na afloop van de workshop, waar we ook mochten kijken, bleek de Argentijnse tango jong en oud te boeien. De dames in fraaie jurken, de heren in stijlvolle kleding. Kittige hakjes en laklederen ballroomschoenen. Ik genoot, dat snap je. Dit was zeker niet onze laatste les.

De Argentijnse tango zullen we hier in Lapland de komende week niet dansen, dat is iets voor in het nieuwe jaar. Momenteel zitten we meer in de ‘Wham’-sfeer: met een groep mensen gezellig bezig zijn in meters sneeuw! En de weersverwachtingen geven aan dat het (nog) kouder wordt, -20 is hier normaal voor deze tijd van het jaar. In mijn koffer zaten ditmaal ook geen jurkjes en hakken, maar thermo-ondergoed en dikke truien. Dus de kou is voor ons geen probleem al laat ik het nachtje in de iglo maar aan me voorbij gaan.