Zondagavond was het dan zover. De Hongaarse Staatsopera zag er voornaam uit in de spotlichten. Dames in lange jurken en heren in kostuum spoedden zich naar de ingang. Ook wij hadden ons op ons ‘paasbest’ gekleed. Dat ik hangend aan de arm van reisgenoot de trappen van de metro afging, doet daar niets aan af. Ik liep voor het eerst in zes maanden weer op hakken en had mijn Italiaanse jurk aan. De avond was voor mij al geslaagd.
Reisgenoot en ik zijn naar Boedapest gegaan om een recital bij te wonen van de Italiaanse tenor Vittorio Grigoli en pianist Cristiano Manzoni. Cristiano is de zangleraar van reisgenoot. Het is een goed excuus toch om een stedentrip te maken? Thuis had ik mijn naaldhakken en jurk klaargelegd. Ik wist niet of ik alles in mijn koffertje kreeg en bovendien wist ik ook niet of ik al kon lopen op schoenen met hakken. Nog steeds revaliderend van een gebroken been had ik tot nu toe uitsluitend sneakers of laarzen gedragen.
Na een dag wandelen door de stad, trok ik in het appartement de stoute schoenen aan. Ik kon lopen erop! We besloten wel voor de zekerheid twee haltes met de metro mee te rijden, in plaats van tien minuten te lopen. So far so good. De opera is zoals je denkt dat een opera eruit zou moeten zien. Met weelderige aankleding, statige trappen die naar de zaal voeren en goudkleurige balkons aan de zijkanten. De zaal was zo goed als uitverkocht.
De recital was bijzonder. Slechts twee man op het podium die zonder versterking de hele zaal in vervoering brachten. Grigoli weet goed hoe hij het publiek moet bespelen. Met grimassen, danspasjes, gebaren en zang variërend van fragiele strofen tot enorme uithalen bleef hij twee uur lang boeien. Cristiano begeleidde hem daarbij uitmuntend op de vleugel (we zijn tenslotte fan, he).
Een (Hongaarse) man naast me zat soms schaterend in zijn stoel. In het Engels vertelde hij dat hij vooraf niet wist wat te verwachten, maar dit optreden overtrof alles. “Die man is geweldig!” Hij klapte zijn handen zowat blauw. In de pauze kwam er heel toevallig een Nederlands gezin aan ons tafeltje staan, met wie we een leuk gesprek hadden.
Na de recital konden we mee naar de kleedkamer van Cristiano. Samen met zijn zus, zwager en twee andere studenten van hem. Daar hebben we ook kennis gemaakt met Vittorio Grigoli die toen beduidend rustiger was. Cristiano nodigde ons uit voor een drankje in het hotel. Maar na een paar uur op hakken, allerlei trappen op en af te hebben gelopen, zonder avondeten (de recital begon al om 19 uur), wilde ik maar één ding: terug naar het appartement. Reisgenoot besloot heel lief mee terug te gaan. Vanuit de metro liep ik hangend aan zijn arm, met mijn schoenen in de hand, op kousenvoeten maar heel tevreden terug.
